Verhalen geschreven door lezers
Ik kreeg een mooi verhaal, geschreven door Rienk. Ik plaats het hier op deze aparte pagina. Er is nog oneindig veel ruimte voor meer verhalen. Leef je uit, schrijf ook eens op waar je misschien al een poosje op broedt, we genieten graag mee met z'n allen!
Ik zal het met plezier plaatsen.
OUDJAAR IN DE JACHTHUT - door Rienk Ruiter
Hier zat hij dan bij het haardvuur stil, teruggetrokken en alleen in het noorden van Zweden. Hij leefde op de grens van Lapland, had hier zijn jachtterrein en hield zich in leven met wat de natuur hem bracht. Hij hield van deze omgeving, zijn naaste buren woonden 5 km verderop en dat was goed, want na alles wat hij had meegemaakt in zijn leven had hij weinig belang bij buren.
Eigenlijk kwam hij uit Nederland, maar was hierheen
verhuisd nadat zijn liefste hem ontvallen was. Zij die de zon en de maan in
zijn leven was geweest, zij die altijd begrip had voor zijn nukken, zij
die er begrip voor had dat hij na een paar weken werken weer het veld in
moest.
Maar helaas was dat voorbij, na een ziekbed van twee
maanden was ze hem ontvallen. Maar oh, hij miste haar zo, zij was
altijd het kompas geweest waarop hij voer. Hij was meestal de onbehouwen vlerk
geweest, maar zij streek dit altijd vlak. Ook in de omgang met anderen was zij
het geweest die het roer recht hield, anders was er niemand meer geweest. Langzaam stond hij op en deed nog een blok hout in de
haard. Het was wel erg koud deze avond en anders dan anders, of verbeeldde
hij zich dat, werd hij oud en stram? Nee, met 50 jaar kon hij dat nog niet zijn, maar toch
begonnen ook bij hem de jaren te tellen en merkte hij dat hij niet meer zo
sterk was als vroeger.
Ineens hoorde hij iets. Wat was dat? Hij hoorde
sledehonden. Wie kan er nu nog onderweg zijn? Na twee minuten hoorde hij het kloppen op zijn deur,
wie zou hem nu nog zo laat bezoeken? Eerst dacht hij om maar niet open te doen,
maar dat was ook niet echt menselijk. Wie weet was er iemand in nood. Hij liep
naar de deur om hem te openen en ineens zag hij wie het was. Het was
Hildegard. Zij hier? Waarom? Vaak had hij naar haar gekeken als hij in het
dorp was, ze vertoonde een grote gelijkenis met Ingrid, zijn
overleden vrouw. Soms, als hij door het dorp liep en haar zag, dacht hij dat
het Ingrid was.
‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg Hildegard. ‘Ja, kom erin’, zei hij met enige tegenzin, het laatste
waar hij op dit moment op zat te wachten was een vrouw die grote gelijkenis met
zijn vrouw vertoonde. Ze keek hem aan met haast dezelfde ogen als Ingrid.
‘Ik
dacht, ik ga maar eens langs op deze oudejaarsavond. Al gegeten?’ vroeg ze. ‘Nee’, was zijn botte antwoord. ‘Oh, is er nog
wat in huis, dan kook ik voor ons.’ Voor ons? Wie zegt dat ik jou in mijn
hut wil hebben en ineens bedacht hij zich wat Ingrid tegen hem had gezegd kort
voor ze het leven verloor.
‘Jort, als ik er niet meer ben zul je andere mensen
in je leven moeten toelaten, je kunt niet helemaal alleen leven. Geef ze een
kans en laat ze in je leven komen.’ ‘Nou ja, dan maar een kans geven’, dacht hij. Hildegard kookte een gerecht met de dingen die er in
zijn hut waren en het smaakte hem oprecht goed. ‘Waarom kom je hier op
oudejaarsavond en wat zoek je hier?’ vroeg hij op zijn niet
ongebruikelijk harde manier. ‘Oh, ik dacht dat je wel wat gezelschap kon
gebruiken en zoals je weet ben ik na Olafs ongeval ook alleen, maar als je me
hier liever niet hebt, dan ga ik wel weer.’ Langzaam liep ze naar de deur,
afwachtend of hij haar terug zou roepen, maar dat deed hij niet dus reed ze weg
op haar hondenslee.
Daar zat hij weer bij de haard en ineens kwam er iets
in hem op. Alsof Ingrid het aangaf liep hij naar zijn boekenkast en ja, daar
was het boek ‘Vikingen en hun leven’. Hij zocht het stuk over oud en nieuw en
ja, daar was het! Vikingen maakten een groot vuur om de oude geesten weg te
branden, misschien moest hij dat ook doen. Hij liep naar buiten en
stapelde veel houtblokken op elkaar en stak ze aan. Het vuur laaide hoog
op en in dat vuur zag hij Ingrid. Ingrid die een boodschap voor hem had,
een boodschap die hij ter harte zou nemen. Toen het vuur was
uitgebrand ging hij naar binnen en liep langzaam naar de kast waar de
laatste dingen van Ingrid lagen, dingen die hij als herinnering had meegenomen.
Ja, daar was haar jachttrui met de geur van haar er nog in. Hij ging naar bed
en lag uren te ruiken aan de trui en viel toen in een diepe slaap.
’s Morgens werd hij ineens wakker en schrok. ‘Ingrid!’
dacht hij, maar nee, ze lag niet naast hem in bed maar had wel een gedachte bij
hem achtergelaten. Snel nam hij zijn ontbijt en ging toen de honden voor
de slee spannen.
Hij reed in de richting van het dorp, maakte een grote omweg en sprak met Ingrid. ‘Ingrid, gisteravond wees jij me een nieuwe weg met Hildegard en ik geloof dat je gelijk hebt. Nu ga ik naar haar toe en vraag haar om met mij te willen leven. Eens op een dag zullen wij weer samen zijn, maar tot die tijd kan ik niet alleen zijn, dat begrijp ik nu.’
********
