Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden. Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken... Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!
Nog even een blogpost zo vlak voor Kerstmis. Wil jullie de link geven naar het kerstverhaal dat ik dit jaar weer heb geschreven. Het heet ELSA en je komt er door HIER te klikken. Peter heeft een kort kerstverhaal, eigenlijk een korte mijmering teruggaand naar zijn kerst van 1964 geschreven. Om dit te lezen kun je HIER klikken. Veel leesplezier!
Hieronder plaats ik een YouTube filmpje met het lied KYRIE ELEISON gezongen door Herman van Veen. Het liedje is oorspronkelijk van Willem Vermandere, als je wilt vergelijken kan je dan hier doen https://youtu.be/zVQ44MADSsw. Dus blijf nog even, kijk en luister...
Ik wens jullie een heel mooi en gezellig kerstfeest!
Dit is vlakbij op de berg achter ons huis, 10 minuutjes lopen.
Inderdaad een oudere foto, Rush staat er op.
Mis haar nog steeds erg.
Eenentwintig december 2017 om 17:28 is officieel de zonnewende, in dit geval ook wel winterwende genoemd. Rond deze tijd komt de zon ten noorden van de poolcirkel niet meer boven de horizon uit.
De zonnewende is niet elk jaar op dezelfde tijd en kan op 21 of 22 december vallen.
Ik schat dat wij zo'n 350 km ten zuiden van de poolcirkel wonen, hier komt hij altijd nog wel even boven de horizon uit.
Maar nu gaan de dagen weer lengen en in een maand tijd zal het 's middags al bijna twee uur langer licht zijn hier in Jämtland - Zweden. Dat gaat zo snel!
Hier schijnt in de loop van de tweede helft van januari de zon weer op het erf, dan komt hij weer over de berg heen. We zien hem nu wel schijnen, maar op afstand.
"De winterwende wordt ook wel een Yule genoemd en valt op de langste nacht van het jaar. Nadat de langste nacht is geweest, worden de dagen alleen maar langer, de invloed van het licht wordt steeds groter. Daarom staat in dit feest de wedergeboorte van de zon centraal. Het is ook de periode dat Jezus werd geboren, en dat zijn licht snel de duisternis weer zal overheersen. Om de zon te helpen, worden overal ter wereld vuren aangestoken. De Yulevuren staan symbool voor de macht van de God op aarde.
Zijn geboorte betekent leven, licht en warmte, en dat vieren we door het ontsteken van die vuren. In vroeger tijden werden de vuren op hoge heuvels aangestoken, zodat hun licht over het hele land zou schijnen. De mensen geloofden dat al het land dat door de Yule vuren werd verlicht, het komende jaar grote vruchtbaarheid zou hebben.
Dat geloof leeft tot op de dag van vandaag nog in het Yulefeest door. Ook het in je huis halen van het leven staat centraal in dit feest. De ‘kerst’boom is hier een voorbeeld van. De sparboom staat symbool voor het eeuwige leven. Dit komt, omdat hij altijd groen is. De lichtjes staan symbool voor de zon, die opnieuw geboren wordt."
(bron www. wicca-is-een-religie.nl).
Tot vrijdag de 22e wanneer ik met mijn laatste bericht kom zo voor Kerstmis en natuurlijk met m'n kerstverhaal!
Ik maakte laatst een lekker "soepie" en bedacht me het recept met jullie te delen.
Het is een erg simpel recept met een heerlijk resultaat!
Prei-aardappelsoep met bacon
Nodig:
1 pond prei (twee flinke) schoongemaakt en in ringen gesneden
stukje roomboter om in te bakken
flinke snuf zout
6-7 ons aardappels, geschild en in kleine stukjes gesneden
8 dl groentebouillon (ik nam twee EKO blokjes groentebouillon)
1 dl room
1½ dl karnemelk
½ tl witte peper
gebakken bacon (spekjes) en/of verse bieslook geknipt
Zo doe je het:
Roerbak de prei op middelhoog vuur even in de soeppan met de gesmolten boter en het zout.
Draai het vuur laag en laat de prei even zacht worden onder af en toe roeren.
Voeg dan de aardappelblokjes en de groentebouillon toe en breng aan de kook.
Laat het daarna op een laag vuur garen met het deksel op de pan.
Bak ondertussen de bacon.
Neem de soep van het vuur wanneer de aardappels helemaal gaar zijn en maak mooi glad met een staafmixer.
Roer de room, de karnemelk en de witte peper erdoor.
Nog even proeven of er evt. nog zout bij moet, maar bedenk je dat de bacon ook zout is.
Opwarmen mag, maar niet meer aan de kook brengen i.v.m. evt. schiften.
Serveer met bacon en evt. geknipte bieslook.
Wil je liever vegetarisch dan laat je de bacon gewoon weg en is de soep ook heerlijk.
Vandaag is het Luciadagen.
Het Luciafeest is een typisch Zweeds lichtfeest dat wordt gevierd op 13 december, de naamdag van Sint Lucia (klik).
Vanaf vanmorgen 07.00 uur is de Lucia-viering vanuit Kungsholms kyrka uitgezonden op SVT2, maar zal vanavond om 18.00 uur herhaald worden.
Je begrijpt misschien wel dat wij de herhaling van 's avonds verkiezen boven vroeg uit bed of later kijken op de Zweedse soort van "uitzending gemist". Kungsholms kyrka oftewel de Kerk van Kungsholm is dus waar de viering gehouden werd dit jaar. Deze mooie kerk staat in het centrum van Stockholm. HIER (klik) kan je lezen over deze kerk, wel Zweedstalig, ook foto's.
De viering die op TV wordt uitgezonden is elk jaar weer van een andere mooie locatie.
Wil je deze Lucia-viering ook zien, dan kan dat HIER (klik) bij SVT Play. Het staat online tot 12 januari 2018, dus een maand.
Inderdaad, ik beloofde dat mijn volgende bericht niet zo lang zou duren, maar ik kon geen woord houden. Gewoon teveel andere dingen te doen. Dan ook een 2e sneeuwstorm met natte sneeuw deze week, die heel veel sneeuw en heel veel werk bracht.
Toen ik op 6 november schreef: Yeah, de winter is begonnen!, kon ik niet vermoeden dat we een maand later al twee (natte) sneeuwstormen achter de rug zouden hebben en dat er zulke hoge bergen geschoven sneeuw op het erf zouden liggen. Ik hoopte natuurlijk op een prachtig wit winterlandschap met mooie droge sneeuw en bomen die helemaal wit zijn van de sneeuw.
De winter is nog maar amper begonnen en dan al zulke bergen sneeuw, enorm!
Maar ik heb ook enige tijd nuttig besteed in die zin dat ik op veler verzoek toch weer een kerstverhaal ben gaan schrijven. Was het eerst niet van plan, maar toen bleek dat velen ernaar uitkijken ben ik toch begonnen en is het klaar.
Ik plaats het in één keer op 22 december op m'n speciale kerstblog en geef hier dan de link daar naartoe.
In Nederland is het niet gebruikelijk en is men nog in de ban van Sinterklaas wanneer men elkaar hier een prettige advent wenst. Alles wat met kerst te maken heeft leeft hier enorm en begint al vroeg, kerst het feest van het licht! En overal zie je ook licht, de adventsterren, de (ik noem het maar) adventtrappetjes (elektrische advent kandelaars met vaak vijf of zeven kaarsjes), de marschaller (blikjes met kaarsvet voor buiten), kaarsen. De meeste huizen hebben echt voor elk raam al iets staan. Onze buren hebben werkelijk voor elk raam een elektrische advent kandelaar staan als hierboven. Deze zijn nog altijd razend populair en overal te koop.
Hieronder plaats ik weer een bericht uit het verleden, een herinnering. Het wordt het bericht dat ik plaatste op 2 november 2013 omdat er twee verzoekjes kwamen voor "het bericht over die mooie Zweedse wanten".
Gon
Wauw, wat een mooie Lovikka wanten!
En wat voor wanten! Laat ik maar bij het begin beginnen...
Vrijdag zat er een pakje in de brievenbus, het was geadresseerd aan mij.
Iemand wenste me heel veel plezier met de inhoud van het pakje, deze mooie gebreide Lovikka wanten. En die iemand heeft een naam, ik kreeg de wanten van EVA.
Lieve Eva, ik ben er zo mee in mijn nopjes, nogmaals hartelijk dank!
Klikklik op de foto en kijk eens hoe mooi!
De meeste Zweden kennen de Lovikka wanten, ze zijn dik, warm en wollig. Maar de vrouw die de wanten ooit voor het eerst maakte, wie was zij? Het verhaal gaat ver terug in de tijd. Haar naam was Erika Aittamaa-Kruuka, geboren in het dorp Junosuando in het noorden van Zweden, nabij de grens met Finland.
Ze was de vrouw van een houthakker met een groot gezin. In het dorp Lovikka waar ze woonde, werd ze "Riga" genoemd. Erika was een sterke en inventieve vrouw. Om wat extra geld te verdienen hielp ze met het werk in het dorp. Ze kon werken als een man!
Ook deed ze aan breien op bestelling. Velen spraken over haar vaardigheid in het breien. Mensen brachten wol naar Erika, zodat ze wanten voor hen kon breien. Op een keer was er een klant ontevreden over de geleverde wanten, ze voelden stug en hard. Erika was erg creatief en liet het er niet zo bij zitten. Ze waste de wanten en ruwde ze op met een speciale kam voor het kaarden van wol. Je kunt je voorstellen dat de klant tevreden was met deze zachte wanten. Dit was in 1892 en de eerste Lovikka wanten waren een feit! Later werden de wanten versierd met veelkleurig borduurwerk. De vraag naar Erika's wanten werd zo groot dat ze andere vrouwen moest leren hoe ze werden gemaakt en zo werden de Lovikka wanten een grote bron van inkomsten voor de vrouwen in het gebied, vooral rond 1930. Erika overleed in 1952 toen ze 86 jaar was. In 1961 werd het Lovikka wanten merk geregistreerd. Helaas ging de fabriek Lovikka Vanten AB in 2007 failliet. Maar de naam van Erika is voor altijd verbonden aan de Lovikka wanten.
Wanneer je door het dorp Lovikka komt, kun je een gigantische want zien in een klein huisje langs de weg. De want is een gedenkteken voor Erika Aittamaa en haar werk.
Veel vrouwen in het dorp hebben gewerkt aan het project. De inhuldiging van de enorme want was in 2007. Ik vind het er wel een beetje vreemd uitzien :-).
Lovikka wanten staan ook afgebeeld op een postzegel uit 1998 (rechtsonder).
De meeste informatie heb ik, na een tip van Eva, gevonden op de site van Solveig Larsson. Zij breit wanten, wanten en nog eens wanten en wordt geïnspireerd door o.a. de natuur. Het is erg leuk om een kijkje te nemen op haar site. Gebruik desnoods een vertaalmachine als je geen Zweeds kunt lezen. Haar site vind je HIER.
Solveigs vantar
Lovikka wanten zijn nog steeds populair, vooral in het noorden natuurlijk. In het dorpje Junosuando waar Erika geboren is, bevindt zich het 11:ans hantverkcenter. Zij houden zelfs een wantenfestival met daaraan verbonden een wedstrijd Lovikka wanten breien. Neem HIER maar eens een kijkje! Er zijn trouwens nog veel andere leuke en mooie dingen te zien op hun site!
De zes winnende paren
En als ik deze winnende paren zie, ja, ze zijn prachtig, vind ik de wanten die ik van Eva kreeg nog steeds de allermooiste!
Het lijkt een zwart-wit foto, maar het is toch een kleuren. Alles leek zwart, wit en grijs tijdens en na de sneeuwstorm van afgelopen donderdag.
We wonen twee kilometer buiten Hoting, ten noorden ervan. We zijn met drie huizen. Clas, Åke & Wiveka en wij. Ergens in zeventienhonderdzoveel stonden deze drie huizen hier natuurlijk nog niet, nee, alleen het huisje hierboven stond hier. Zo oud is het al en je ziet het, zulk oud hout, onbehandeld en nog altijd keihard! Dat doet het gematigde landklimaat hier met hout, heel wat anders dan het zeeklimaat in NL waar het bijna wegrot terwijl je kijkt :-).
In dit huisje woonde en werkte zo heel lang geleden de kleermaker van het dorp.
Vandaar ook de naam van het huis wat zoiets betekent als kleermakershuis (hoewel torpet vertaald wordt als "boerderijtje"). Nog altijd wordt deze plek zo genoemd door dorpelingen en ook in aanduidingen van bijv. koopaktes wordt de naam nog altijd genoemd. Zo rond 1960 kwam het in handen van de vader van Wiveka die het enorme perceel in drieën deelde en dus twee delen verkocht.
Skräddartorpet is normaal dus vergrijsd, maar tijdens en na de storm zag het er zo uit. Dit is nog wel aan de luwe kant.
Het uitzicht tijdens de storm. Door de onderste helft van de ramen zag je weinig door de plaksneeuw die erop zat. Ook dit is aan de luwe kant, veel sneeuw waaide van het dak op de ramen en vensterbanken.
Na de storm was het een gigantisch klus alles weer begaanbaar te maken. 's Morgens (hij was vroeg in de nacht al begonnen) kreeg ik de deur, die naar buiten draait, al bijna niet open. Dertig centimeter lag er voor en dus moest dat allemaal weggegraven worden.
De sneeuw was erg zwaar omdat het maar net onder nul was. Je kon niets met een sneeuwblazer. Vanmorgen de laatste loodjes en zo kunnen de vogels her en der rond ons huis tenminste weer eten. Dit is bij het vogelhuis wat ook helemaal dicht gesneeuwd was.
Vanmorgen kwam er een erg grote vrachtwagen van PostNord het erf op rijden. Dat had nog wat voeten in de aarde want toen hij op het weggetje hiervoor, dat nog niet gestrooid was door de gemeente, achteruit wilde rijden lukte dat niet, ook niet met zijn spijkerbanden. Uiteindelijk lukte het dan toch. De aardige chauffeur overhandigde me deze uit NL afkomstige doos.
Wat hebben jullie ons weer verwend Anneke en Adrie!!! Met liefde verpakt, een mooi gedicht erbij en ook nog (niet op de foto) alvast de kerstkaart met een mooie kerstversiering er bij.
Ons heerlijk avondje kan alvast niet meer stuk. En qua lekkernijen de weken rond Sinterklaas ook niet. Ontzettend bedankt lieverds!
Gon
Het zonnetje buiten bij de achterdeur
bleef toch nog vriendelijk kijken
ondanks de sneeuw.
Onlangs realiseerde ik me dat deze blog al bijna tien jaar bestaat en daar keek ik zelf van op eigenlijk. Zo lang al?!
Het was in het voorjaar van 2008 dat wij een huis kochten in Zweden en vrij snel daarna begon ik de blog.
Had ik dit jaar wat meer m'n best gedaan dan had ik in die 10 jaar 1000 berichten geschreven, oftewel gemiddeld 100 berichten per jaar. Het zou nog kunnen want dit is de 942e blogpost. Maar toch, of ik dat ga redden valt te betwijfelen.
Om verschillende redenen heb ik besloten tot het voorjaar met enige regelmaat (dus niet alleen maar) berichten uit de afgelopen (bijna) 10 jaar opnieuw te plaatsen. Berichten die ik zelf heel mooi vind, het onderwerp dus. Dat kan een filmpje zijn, muziek, foto's, onderwerp, noem maar op.
Ook jij mag je stem laten horen als je een blogpost in je herinnering hebt waarvan je denkt dat die de moeite waard is om nog eens te plaatsen. In dat geval graag een mailtje (kan via link in de rechterkolom) met de exacte titel van dat bericht met de plaatsingsdatum. Ook graag de reden waarom je je juist die blogpost herinnert.
Omdat het de laatste twee weken al behoorlijk wintert hier (vroeg), er al een paar weken sneeuw ligt, het vanmorgen -24°C was buiten toen ik opstond, er nu een berg sneeuw aankomt en ik dus helemaal in de "wintermood" ben, dacht ik aan een blogpost uit 2011. Die plaats ik hieronder.
Wij gaan ons opmaken voor de verwachte 30 cm sneeuw, mogelijk plaatselijk 50 cm. Ook harde wind. Dus ik weet wat ons te doet staat de komende dagen, vooral donderdag.
In mijn volgende bericht zal ik het resultaat laten zien van het zware weer dat nu op komst is.
Gon
Koppången is een heel mooi winterlied, HIER gezongen door Helen Sjöholm.
Het is een Zweedse traditional, ook vaak met kerst gezongen.
Koppången is een natuurreservaat in Dalarna.
Zet je koptelefoon op, want dan klinkt het veel mooier,
doe je ogen dicht en geniet...
Of lees mee met de Zweedse tekst, wat is het een mooie taal!
Ik heb hier een vrije vertaling onder gezet.
Er is stilte om me heen in deze rustige winternacht
Van de kerk beneden in het dal zie ik het kaarslicht
En ik stopte voor een moment in dit winterparadijs
Toen ik een koor hoorde zingen door de duisternis en het ijs
En de stralen van de lichten achter de gewelfde ramen
Hebben de zielen verenigd in de hoop dat er iets groots staat te wachten
En ik weet dat degenen die ons hier hebben achtergelaten
dezelfde gedachten hadden als ik
We zijn als vlammen in de duisternis en sterren aan de hemel
En ik zie hoe ze schitteren en ze vervagen voor mijn ogen
En de waarheid komt dichterbij als een wonder in vermomming
We zijn hier voor een moment gevangen als een afdruk van een hand
Op een oud bevroren raam of een voetafdruk in het zand
Heel even ben ik eeuwig, dat is het enige dat ik weet
Ik ben hier en we delen onze dromen over onze bestemming
Het is koud hier buiten, de sneeuw is wit, maar ik ben warm diep van binnen
Ik ben warm omdat ik weet dat mijn geloof mijn gids zal zijn
Vorige keer had ik jullie twee recepten beloofd die ik zondag de 5e maakte terwijl het buiten sneeuwde. Maar eerst even een inleiding...
Al toen ik een jaar of veertien à vijftien was begon ik te dromen over huizen, houten huizen. Stenen huizen vond ik gewoon helemaal niks. M'n ouders hadden een bloemen- en plantenkwekerij, dus best veel land. Mijn droom was om daar, helemaal aan het eind van de akker aan het water, ooit een houten huis te laten bouwen.
Hoe jong ik ook was, ik verzamelde al allerlei informatie en foldermateriaal van Zweedse en Finse houten huizen, maar ook van Amerikaanse loghomes. Het zou wel een normaal formaat huis worden en het moest in elk geval over de hele breedte een overdekte veranda hebben, in Amerika wel "porch" genoemd. En dan met zo'n schommelstoel weet je wel.
Jaren later kochten we gewoon een stenen huis. Een vergunning om te bouwen op het land van mijn ouders zouden we nooit en te nimmer krijgen. Ik was er wel op uit geweest, zelfs bij de burgemeester van Aalsmeer, maar er kon geen sprake van zijn natuurlijk, het moest "agrarisch" blijven.
Maar de voorliefde bleef en ging nooit meer weg.
Ik kocht jaren en jaren lang Amerikaanse woonbladen, de diverse bladen hadden in elk geval allemaal het woord "country" in hun naam.
Ik bleef ook altijd dromen van een Zweeds huis op de plek waar ons oude stenen huis stond. Kon toen nog niet weten dat het ooit eens Zweden zelf zou worden.
Afijn, ik ben weer bezig met ontspullen, ruimen en vond dat al die tijdschriften, inmiddels aangevuld met wel 100 Zweedse woonbladen, uitgezocht moesten worden en zei tegen mezelf dat ik van zowel de Amerikaanse als de Zweedse 10 - 15 bladen mocht houden. Dat is gelukt. Was niet makkelijk, maar wat moet je er allemaal mee.
De meest aansprekende heb ik dus bewaard waaronder tussen de Amerikaanse bladen een exemplaar van winter 1982-83.
Nu 35 jaar later kwam het er dan eindelijk eens van twee van de recepten (er staan er best veel in) uit dit tijdschrift te proberen.
Ik zag al wel dat er veel suiker in moet, ben helemaal niet van veel suiker.
Maak nagenoeg nooit dingen met suiker, laat staan veel suiker. Helemaal niet goed voor de mens. Maar ach, voor een keertje... en deels uitdelen kan ook.
De recepten zijn natuurlijk beschreven met Engelse/Amerikaanse maten. Met behulp van internet (zat uitleg) heb ik de maten omgerekend naar wat wij gewend zijn en dat weer in een mok gedaan zodanig dat het precies paste, dus tot de rand. Dus neem een kop (mok) met de maat van exact drie deciliter (of neem een maatbeker, of Zweedse maatschep van 1 deciliter). De Zweden meten altijd met deciliters trouwens.
Dus een kop is 3 dl.
Foto uit het blad van 1982
IRISH SODA BREAD
(het grote ronde brood met rode strik)
Nodig:
3½ kop bloem
½ kop suiker
1 tl. zout
½ tl. baking soda (bicarbonaat)
2 tl. bakpoeder
2 eieren geklutst
½ ltr. zure room*
1 kop rozijnen (ik heb ze even in kokend water geweld)
2 tl. karwijzaad*
Zo doe je het:
1. Meng de droge ingrediënten. Voeg de geklutste eieren en de room toe. Daarna de rozijnen en het karwijzaad.
2. Vet een springvorm of ronde bakvorm Ø 23 cm in of bekleed hem met bakpapier. Doe het deeg erin, maak met een mes een kruis op de bovenkant, strooi er wat bloem over en bak ongeveer een uur op 175°C.
* zure room had ik niet in huis en ik gebruikte yoghurt, ging ook prima.
* karwijzaad vonden wij niet echt iets toevoegen.
Het brood blijft lang vers en volgens mij kun je er naar hartelust mee variëren wat toevoegingen betreft, zoals bijv. sucade of gedroogde abrikozen, pruimen, noem maar op.
En dan het tweede recept:
Foto uit het blad van 1982
APRICOT BREAD (de twee rechts in de mand)
Nodig:
2 koppen gedroogde abrikozen*
1 kop kokend water
4 el. boter
1½ kop suiker (vinden wij erg (te) zoet)
2 eieren geklutst
3 koppen bloem
2 tl. baking soda (bicarbonaat)
½ tl. zout
1 kop pecannoten (of walnoten of hazelnoten)
Zo doe je het:
1. Knip de abrikozen kleiner met een schone schaar en zet ze onder het kokende water in een kommetje. Laat een uur wellen.
2. Smelt de boter even licht in de magnetron. Voeg de suiker en de geklutste eieren toe, even klutsen en dan de abrikozen mét het weekwater er doorheen roeren.
3. Meng in een andere kom het meel met de baking soda en het zout.
4. Roer de twee mengsels met de noten erbij door elkaar.
5. Verdeel de massa over twee kleine ingevette of met bakpapier bekleedde cakevormen en bak ongeveer een uur op 165°C.
*Belangrijk betreffende de abrikozen. Koop alsjeblieft goede abrikozen, d.w.z. biologische zongedroogde abrikozen, deze zijn lichtbruin. Als ze knalgeel of knaloranje zijn, koop dan maar beter niets. Smaakloos zijn die en goede abrikozen bepalen echt de smaak en kwaliteit van dit baksel. Ik heb ze trouwens altijd in huis.
Veel bakplezier!
Gon
p.s. In dit zelfde tijdschrift uit 1982 staan ook heerlijke hartige recepten, daar zal ik er eerdaags ook twee van plaatsen. In elk geval voor kerstmis.
Vanmorgen vroeg vanuit een raam. Ook het meer ligt dicht en dus sneeuw er op.
Het zou erom hangen zeiden de weerberichten, het zou of sneeuw of regen geven.
Hier werd het sneeuw, grote vlokken, het begon zondagochtend en ging door tot maandagochtend een uur of drie. Tussendoor was het ook wel eens even een poosje droog. Het ging niet over in regen, wat ook nog had gekund. Vandaag sprak ik Tineke, hemelsbreed woont zij 50 km naar het oosten, bij haar viel het in de vorm van regen en noemde ons 'mazzelaars'. Ja, zo zien wij dat hier, heerlijk dat er sneeuw ligt. Veel beter dan het voortdurende saaie herfstweer. Het is zo prachtig en ook geeft zoveel meer licht in huis.
We hadden al een keer eerder een beetje sneeuw gehad, maar dat stelde niet veel voor en was na een dag weer weg. Zag er ongeveer zo uit:
Een afbeelding van werk van Lennart Helje
Ik gebruik nog eens een afbeelding van Lennart Helje, niet eens een van de mooiste, maar deze past in m'n verhaal. Wil gewoon nog eens de aandacht vestigen op deze geweldige kunstenaar waar ik al eens over schreef, dat kan je HIER (klik) nog lezen. Of geef zijn naam in bij Google afbeeldingen om een idee te krijgen van zijn werk.
Ik ben er in elk geval helemaal weg van.
Jammer nu voor de eekhoorns deze laag sneeuw, de hele week maakten ze ruzie hier voor het huis op en om de voederplank. De hele week verstopten ze massa's zonnepitten in het gras.
Omdat het 's nachts al vroor was ik een dag of tien geleden begonnen zonnepitten te verstrekken. Voor de vogels eigenlijk. Het zijn echter drie eekhoorns die de baas willen spelen over de zonnepitten. Voor de vogels heb ik maar een pijp met pitten opgehangen, anders komen ze niet aan bod. Het lijkt wel een voorstelling met de eekhoorns die ik de pitten natuurlijk ook best gun.
En ruzie dat ze maken om wie er op de voederplank mag! En dan met bolle wangen naar de grasmat en de pitten verstoppen. Echt zo'n schattig gezicht. Ik vergat eens een dag bij te vullen en toen zag je ze zoeken in het gras. Ik weet van alle drie inmiddels in welke boom ze wonen. Dit omdat ze regelmatig achter elkaar aan zitten en de verliezende vlucht dan in "zijn" of "haar" boom.
Afijn, al die zonnepitten in het gras liggen nu dus onder zo'n 10 - 12 cm sneeuw. Zullen de woelmuizen weer blij mee zijn komende winter, die maken hele gangenstelsels onder de sneeuw.
Toen ik vanmorgen de foto maakte uit het raam was een van de eekhoorns erg boos dat ik voor het raam stond. Ik kon het zien aan zijn opgewonden houding (staart) en ik weet dat ze er dan ook geluid bij maken. Waar is de schuwe eekhoorn gebleven :-).
Dag boze eekhoorn :-)
Afgelopen zomer is er tijdens een storm een eekhoornnest uit Pinus (klik) gevallen. Erg sneu voor de eekhoorn(s), maar nu kon ik zo'n nest eens heel goed bekijken. Wat een mooi bouwwerk en wat groot! Zeker zo'n 40 cm groot en enigszins rond. Gemaakt van dode takjes en baardmos (wat hier veel in de bomen groeit/hangt).
Afijn, zondag ben ik lekker aan het bakken geslagen terwijl de sneeuw viel. Ik was erg in m'n sas. Omdat dit bericht wel erg lang wordt als ik hier ook nog recepten ga delen, bewaar ik die tot het volgende bericht. Dat bericht zal niet zo lang op zich laten wachten als dit bericht, dat beloof ik.
Wat hebben ze met elkaar te maken, een ingezakt brood en Lapplandsporten (Lapporten)?
Is het gezegde niet: De wens is de vader van de gedachte?
Wel, ik bak altijd zelf ons volkorenbrood. Die lukken altijd, behalve afgelopen weekend, toen was een brood helemaal ingezakt. Ik snapte niet hoe dat kon, maar het was afschuwelijk weer, met veel regen. Volgens Peter kan een sterk lagedrukgebied dan best zoiets als een ingezakt brood veroorzaken. Goed, daar houden we het dan maar op.
Het brood smaakte er niet minder om, het was zelfs erg lekker. Scheelt ook nog beleg, dus beter voor de lijn 😊
En toen gebeurde het, toen er een boterham op mijn bord lag. Ik zag in mijn boterham de poort van Lapland; Lapplandsporten.
Abisko is een kleine plaats in Kiruna Kommun.
Ongeveer twee kilometer ten westen van Abisko ligt Abisko turiststation van de Zweedse toeristenvereniging (STF) waar ook een treinhalte is.
Het bekende uitzicht op Lapplandsporten of Lapporten, wat je zou kunnen vertalen als de poort van (of naar) Lapland, met de toppen Tjuonatjåkka en Nissuntjårro van respectievelijk 1540 en 1721 meter boven de zeespiegel, is een symbool voor de bergwereld gezien vanaf Abisko.
Het is een gebied in Zweden waar ik nog altijd heel graag een keer naartoe wil.
Lapporten (Lapplandsporten).
In het westen van Abisko, nabij Abisko turiststation, komt de rivier Abiskojåkka uit in Torneträsk.
De rivier stroomt via Abiskokanjonen (de kloof van Abisko), die een van de attracties is in de omgeving van het dorp.
Abiskokanjonen, de kloof van Abisko.
De 450 km lange Kungsleden (klik)begint bij Abisko en loopt naar het zuiden tot Hemavan. Wat zou ik graag nog een stuk jonger zijn, het lijkt me geweldig om dit langeafstandspad, of een flink deel ervan, te kunnen lopen! Het kan nu thuis in de stoel via streetview van Google (klik), echt waar! Maar ja... dat is wel heel erg behelpen, je wilt het voelen, ruiken, horen, beleven!
En nogmaals.
De geschiedenis van Abisko begint met de bouw van Malmbanan van 1899 tot 1902. Deze spoorlijn was nodig voor het vervoer van malm (erts). De tunnel voor deze spoorlijn onder de berg Nuolja door, was een groot project en daardoor woonden de arbeiders hier meerdere jaren. Toen de spoorlijn klaar was kocht de Zweedse toeristenvereniging STF een van de huizen en begon hier met het onderbrengen van toeristen. Daarna werd het toerisme belangrijk voor de verdere ontwikkeling van Abisko.
En alweer.
Abisko is een van 's werelds beste plaatsen om het noorderlicht te kunnen aanschouwen. Het klimaat zorgt 's winters voor wolkenvrije heldere sterrennachten. Op de berg Nuolja is nu het Aurora Sky Station gebouwd, te bereiken per kabelbaan.
Wanneer je een biljet koopt voor de kabelbaan krijg je een warme overall aan, bij de prijs inbegrepen. Je kunt er, behalve je te verwonderen over de schoonheid van het noorderlicht, ook dineren.
Als ik naar Abisko zou gaan dan zou het 's zomers zijn. Waar we nu wonen in Hoting is het noorderlicht ook wel geregeld te zien, dus daar zou ik niet voor gaan.
Nee, het berggebied lijkt me van overweldigende schoonheid, daarvoor zou ik gaan.
Het komt er vast nog wel een keer van.
Abisko in het rood en Hoting in het geel bij de ster.
Dus Hoting waar we wonen lijkt nu ook weer niet zo heel ver van Abisko.
Toch is het evengoed nog zo'n 760 km enkele reis.
Nou, misschien begrijpen jullie aan de hand van de foto's dat mijn gedachten naar de poort van Lapland gingen toen de ingezakte boterham op mijn bordje lag.
Gon
Omdat ik nog nooit in Abisko ben geweest, komen de foto's van internet.
Aurora Sky Station - Abisko
Klik maar op de foto voor groter en mooier beeld!
Het is een geweldige tijd hier in Jämtland. Het verbaast ons altijd hoe het hier in vier tot zes weken van (laatste) sneeuw en ijs, zo groen en bloeiend kan zijn. Echt onvoorstelbaar gewoon deze explosie. Het is mede door het lange licht dat het zo snel gaat. De bomen zijn nu uitgebloeid, maar de dennen bloeien nog volop. Alles is buiten bedekt met een geel laagje. Vandaag waaide het nogal en zag je hele wolken uit de dennen komen.
Tja, we wonen nu eenmaal in een gebied met dennen en sparren. Ook PINUS (klik) doet weer vrolijk mee. Toen we vroeger altijd naar Zuid-Frankrijk gingen zaten we in juni (lekker vroeg, nog niet zo heet) bij het huis ook altijd met het stuifmeel van de dennen. Echt alles was bedekt met een laagje geel stof. De daken zijn geel, de tuinmeubelen zijn geel en zelfs de strandjes aan de meren hier zijn geel, alles geel. Af en toe maar even met de stoffer aan de gang, in elk geval beslist voor je op een tuinstoel gaat zitten.
De sparren hebben ook hun nieuwe uitlopers alweer. Wat je daarvan kunt maken schreef ik een paar jaar geleden. Als je het leuk vindt kun je dat HIER (klik) nog nalezen.
Het bos is nog steeds bezaaid met deze prachtige bloemetjes, de zevenster.
"Dit mag toch wel, of niet?"
In een vakantiehuisje op Ameland.
En dan wil ik er nog een keer op terugkomen, op Rushy. Vandaag 19 juni is het alweer een maand geleden dat ze overleden is. Onvoorstelbaar, want het lijkt maar een week, dit omdat het nog steeds zo vers voelt.
Afgelopen dinsdag kreeg ik een telefoontje van de dierenarts in Solberg-Hammerdal dat ik de urn van/met Rushy op kon halen. Daar was ik blij om, vond het zo lang duren.
Het was geen makkelijke rit, maar nu staat de urn hier met een foto erbij. Het geeft me wat rust.
Maar vooral ook wil ik iedereen bedanken voor de lieve reacties.
Ik schreef op 1 juni in het vorige bericht: "Waar een kleine hond groots kan zijn, gewoon door er te zijn!"
Het is gebleken dat ze vele harten had gestolen door mijn blog of door haar te kennen.
Ik had niet kunnen vermoeden dat er zoveel reacties zouden komen op het overlijden van Rush. Via de blog, Facebook, Messenger, maar vooral ook via e-mail, telefoon en kaarten. Ongelooflijk.
Wil jullie allemaal zo ontzettend bedanken!
En nu op naar midzomer. Het is bijna zo ver. Komend weekend zijn hier de festiviteiten. Hopelijk goed weer. Vooralsnog wacht ons, in tegenstelling tot o.a. Nederland, een kille week.
Een mooie herdenkingsblog voor lieve Rush op haar geboortedag, eigenlijk herinneringen ophalen vanaf 5 september 2008:
Morgen is het twee weken geleden dat Rushy is overleden, dertien dagen voor haar 18e verjaardag. Het was erg zwaar deze dagen door te komen. Rushy was altijd in mijn nabijheid, alleen daar voelde ze zich fijn. Dit zal naar alle waarschijnlijkheid te maken hebben gehad met haar verleden.
Omdat ze altijd in mijn nabijheid was mis ik haar ook in alles. Het zal dan ook nog wel een poos duren eer ik weer mascara kan dragen.
Maar ik ben ook heel erg blij omdat ik/wij haar zo'n mooie tweede helft van haar leven mochten geven.
Om te vieren dat ze bijna achttien jaar mocht worden, om te vieren dat ik zo lang van haar mocht genieten, om te vieren dat ik zoveel van haar hield en houd maak ik deze herdenkingspost juist op deze dag; 1 juni, haar geboortedag/verjaardag.
Deze post maak ik vooral ook voor mezelf, het helpt een beetje bij de verwerking. Als je het leuk vindt kijk en lees je lekker mee...
Na het overlijden van onze vorige hond Cayan werd het na een poosje weer tijd voor een hond.
Op 5 september 2008 mochten we Rush ophalen bij het asiel in Amstelveen. Daarvoor was ik er al een keer alleen heen gereden en had met haar een wandeling gemaakt.
Ze negeerde mij toen totaal en was helemaal gek van haar verzorgster. Slechts één persoon dus. Ik zou nog een keer met Peter komen om te kijken hoe ze op hem zou reageren. Dit omdat ze mishandeld was door een man. Kijken of het tussen hen ook zou kunnen klikken.
Omdat ze dus niet (meer) van mannen hield en al (net) negen jaar was, zat ze al bijna anderhalf jaar in het asiel. Een deel van die periode had ze in een Belgisch asiel doorgebracht, Rushy kwam uit België. Asiel Amstelveen heeft destijds honden overgenomen van het asiel in België, omdat dat overvol zat.
"Ik gun het Rush zo!" zei de verzorgster in Amstelveen.
Rushy deed niet lelijk tegen Peter, maar eenmaal in Oudesluis, waar we toen nog woonden, hing ze het eerste jaar geregeld in zijn broekspijpen of beet naar zijn schoenen als ze die (uiteraard ten onrechte) als bedreiging zag. Dit deed ze ook wel bij andere mannen. Gelukkig is het over gegaan en kreeg ze weer vertrouwen.
Rushy was een kruising Fox terriër.
Ze was alleen flink groter dan een Fox terriër.
Dit wordt geschreven over het karakter en dat past ook precies bij Rush:
"De Fox Terriër is een blije hond, voor niets bang en een toegewijde vriend."
maar bijv. ook:
"De Fox Terriër is steeds vrolijk, speels, actief, wendbaar, vol energie, is een leider, maar kan ook geduldig wachten. Is vriendelijk en aanhankelijk, eist steeds aandacht en profiteert van zwakheden."
Klopt exact, alleen echt speels was Rushy niet, ze wist niet wat een bal was toen we haar kregen. Je weet verder niets van haar verleden, maar er was weinig met haar gedaan. Ze heeft bij ons ontzettend veel bijgeleerd.
Net thuis op 5 september 2008 en gelijk een lekkere bullenpees gekregen in de hal.
Man, wat is dat lekker!
Daarna liep ze de kamer in, zag de mand en ging er gelijk in liggen.
"Zo, die is van mij!"
Ze deed niet lelijk tegen Peter en drie maanden later sprong ze op z'n schoot.
Maar als hij liep zag ze zijn benen in het begin dus nog wel vaak als bedreiging.
De eerste kerst van Rush in Oudesluis, tevens de laatste want we zouden naar Zweden!
Deze foto bij de kerstboom gebruikte ik voor een kerstkaart naar het asiel in Amstelveen.
In de kerstkaart stond geschreven:
Deze kerstgroet is voor alle medewerkers en vrijwilligers van dierentehuis Amstelveen
en een beetje extra voor... Renée!
Lieve allemaal,
Gezellige kerstdagen en een heel gelukkig nieuwjaar van mij.
Ik ben heel erg gelukkig hier bij Peter & Gonny die mij begin september
bij jullie hebben opgehaald.
Alles is piekfijn voor elkaar hier in Oudesluis.
Ik ben vooral erg gek op de houtkachel die elke avond brandt.
Ik lig daar dan heerlijk languit voor.
Nu hebben ze gisteren ook nog een kerstboom naast mijn mand gezet.
Ik hoef hier gelukkig nooit meer weg!
Ik wil tegen jullie zeggen:
Heel veel liefs van mij,
Rush
Heerlijke ondeugende blije kop!
Deze foto vind ik echt prachtig. Het was zo dat wij gevraagd hadden of Rushy wel van autorijden hield. Dit omdat we veel zouden rijden van en naar Zweden. Ja, ze hield van autorijden. Dit bleek echter niet het geval te zijn.
Omdat we naar Zweden zouden verhuizen kochten Peter en ik er een grote tweedehands Ford Transit bus bij. In een paar keer kregen we onze spullen dan wel in Zweden. Maar waar moet Rush dan? De bus was helemaal dicht, dus geen daglicht. Daar gaan we onze hond natuurlijk niet in stoppen. De bus had voorin drie zitplaatsen en Rush haar plek werd in het midden, met een tuigje en speciale veiligheidsgordel. Ze kon er geen genoeg van krijgen, zo wilde ze wel rijden. Dit is tijdens de eerste proefrit in Nederland. Helemaal geweldig vond ze het.
In Oudesluis hadden buren even verderop (er waren 5 huizen) dat jaar voor 't eerst een groentetuin. Ze hadden ook kippen en geiten. Dit mandje kwam de buurvrouw brengen en dat vond Rush heel interessant. Ze was namelijk gek op rauwe eieren en daar trakteerde ik haar wel eens op. Gekookt vond ze eieren trouwens ook niet te versmaden.
Deze zelfde buurvrouw bood aan dat ze wel eens op Rushy zou willen passen, dat leek haar echt zo leuk. Echt nodig was het niet, ze kon er goed tegen een paar uurtjes alleen thuis te zijn en gaf geen kik.
Afijn, toch een keer met de buurvrouw (twee huizen verderop) mee, ze zou gaan rommelen in de tuin en zette Rush met haar Flexi vast.
Toen ze op een gegeven moment opkeek lag de Flexi (lange uitloopriem) er nog, maar Rush was weg, lijn doorgebeten. De buurvrouw in alle staten, maar Rush zat gewoon voor onze voordeur :-).
En toen op weg naar Zweden in de Ford bus.
Kijk eens in de spiegel en zie Rush eens gapen!
Lekker de pootjes op m'n been.
Stiekem op bed gegaan bij de B&B van Helen in Rinkesta (bij Rinkesta slott).
Mocht de hond op de kamer? Ja, dat mocht van Helen in een eigen mandje.
Die kun je naast mijn bed zien staan bij het hoofdeind.
Was wel even werk haar witte haren van het denim gekleurde dekbed te halen.
Voor 't eerst in Zweden, voor 't eerst tussen de bosbessenstruikjes.
En toen gebeurde het, de bus ging stuk! Hij werd later met een auto-ambulance afgeleverd bij ons huis in Zweden. De pomp van de versnelling was kapot. Hij werd hier in de garage gezet. Toen Rush de bus zag was ze helemaal blij en sprong door een openstaand portier naar binnen. Lekker op haar plekje in het midden. Erg sneu, want de bus zou nooit meer rijden en nooit meer kreeg ze het zo naar haar zin in een auto.
Op deze foto hierboven zitten we dan samen op de achterbank in een heel oude Volvo van kennissen. Dat vond ze ook wel oké. Maar deze hadden we tijdelijk te leen en Peter reed dus.
"Hé, wat is dat nu voor een ding?"
Onze eerste hele zomer in Zweden, de zomer van 2010.
Er moest dus een zitmaaier komen.
De tweede winter in Zweden.
Wat gingen we er samen vaak op uit.
Met de spark of te voet.
Hier zijn we met de spark op stap, zij holde of liep dan keurig naast de spark mee.
Hier had ze last van een ijsklontje tussen haar voetkussentjes.
"Oei, ik moet het vrouwtje inhalen!"
Naast de spark was ze altijd aangelijnd, maar verder was ze altijd los. Wel een tuigje aan en een riem mee voor 't geval we een weg over zouden moeten steken.
Ze liep eigenlijk altijd voorop, maar als er iets bijzonders te ruiken viel bleef ze wel eens achter. Ik liep gewoon door, ze zou vanzelf komen.
Deze foto is van heel veraf genomen en ik heb er dus heel veel afgeknipt om haar dichterbij te halen.
Daarom is hij niet scherp.
Het weer maakte ons niet uit, we liepen ook tijdens soms zware sneeuwval.
"Waar blijven jullie nou?"
We reden ook wel eens met mijn C3 naar Nederland heen en weer.
Toen we Rush kregen in 2008 was de C3 pas een paar maanden oud en dus had ik een hondenrekje achterin laten plaatsen. Rush moest daar maar achter blijven dan, dan bleef de auto netjes tenminste.
Na een ritje van een paar kilometer van Oudesluis naar Anna Paulowna bleek ze het verschrikkelijk te vinden achterin. Een Citroën veert natuurlijk behoorlijk en ik kon me voorstellen dat het achterin erger zou moeten zijn. Ik bekleedde de achterbank helemaal met een oud dekbedovertrek en legde een oude slaapzak op de bank. Het rekje deed dus geen dienst :-) en het rijden werd draaglijk voor haar.
Samen op de achterbank in de C3. Degene die niet reed zat bij Rush achterin.
En weer een zomer in Zweden, heerlijk zonnen op het bordesje bij de altan.
Daar kon ze zo het trapje af de tuin in.
Ze kon altijd in en uit lopen 's zomers, altijd los.
Het gordijn hangt in de deur van de slaapkamer naar de altan.
Dit is echt een heel mooie foto, klik er maar eens op voor de vergroting.
En we liepen weer ontzettend veel in de winter daarop en de winter daarop.
Rush nog altijd voorop, op deze foto bijna thuis.
Waar een kleine hond groots kan zijn, gewoon door er te zijn!!!
Tussen de wilde zomerbloemen.
En toen kwam er een winter dat Rushy achter me bleef lopen. Dit was op 1 februari 2013 toen dat voor 't eerst gebeurde, we liepen op het meer waar we vanuit huis op kijken. We waren denk ik een kilometer van huis en ik wilde nog veel verder. Ze gaf duidelijk aan dat ze daar geen zin in had en dus kortte ik de wandelingen met Rushy aanzienlijk in. Per slot van rekening zou ze vier maanden later 14 jaar worden.
We bleven ook wel wat vaker op eigen erf.
Dat is (met ook een stuk bos erbij) groot genoeg
voor een wandelingetje met een oude(re) hond.
Ik oefende al veel het spreken tegen haar met gebaren erbij.
Toen ze de laatste twee jaar dan ook behoorlijk doof was
begreep ze altijd alles door de gebaren.
En dat is aan haar koppie natuurlijk ook al wel te zien.
Veel bruin veranderde al in wit.
De eerste bosanemoontjes in het voorjaar daarop.
Haar 15e verjaardag.
"Moet dat nu echt, dat gekke ding om m'n nek?"
Vorige zomer, nog lekker scharrelen in de tuin bij het speelhuisje.
Het begin van afgelopen winter. Rush kon niet meer het kortste trapje van dit huis af om naar buiten te gaan. Haar optillen was uit den boze, dat wilde ze perse niet, nooit gewild. Ze vond het trapje eng geworden en sprong van veel te grote hoogte van de trap de tuin in. Dit met haar voorpoten met artrose zou niet goed kunnen blijven gaan.
Toen heb ik deze loopplank aangebracht en het eerst aangelijnd met haar geoefend.
Dit was de foto na de eerste geslaagde afdaling die ze alleen deed. Ze heeft er de hele winter nog plezier van gehad zodat we lekker nog ons rondje erf konden doen.
Naar binnen kwam ze dan altijd wel weer via de trap en tot de dag voor het slecht ging, dus tot en met woensdag 17 mei sprong ze elke morgen dolenthousiast vanuit de tuin op de tweede of derde tree van onderen. Zo blij en vrolijk om weer naar binnen te gaan. Naar boven ging de trap dus nog prima, maar afdalen niet.
Zoals hier. Pootje optillen: "Krijg ik wat lekkers, ik volg immers braaf". Ik moest haar af en toe wat toestoppen om haar nog gemotiveerd mee te krijgen. Een beetje beweging zou toch nog moeten...
Ik kon ook niet meer vooruit lopen en wachtte telkens tot ze uitgesnuffeld was als ze iets interessants rook. Ze kon me niet meer feilloos vinden. Als ik maar een klein stukje vooruit liep en ze keek op, was ze altijd verschrikt als ze mij niet zag. Ze wist dan niet meer welke kant we ook alweer op gingen.
In huis wilde ze ook dichter bij me zijn. Ze vond het niet leuk als ik 's avonds wel achter de computer zat, een meter of vijf bij haar vandaan en om een hoek, zodat ze me niet kon zien. Na een paar avonden, dat ze telkens kwam kijken waar ik was, heb ik de computer verzet, zo'n anderhalve meter van haar plek en dus in 't zicht. Ze ging dan heerlijk slapen. De computer staat er nu nog steeds, ik blijf hier lekker zitten.
Dan kwam ze nog voor me op afgelopen winter, gewoon hier in huis. We stonden tegenover elkaar, zeg maar een mevrouw en ik. Deze mevrouw sprak met stevige stemverheffing tegen mij omdat ze zo nodig gelijk wilde hebben. "HAP," zei Rush in die mevrouw haar been, "Wil je wel even van mijn vrouwtje afblijven!" We waren verbaasd, Rush was nog nooit naar iemand uitgevallen!
Gelukkig geen open wond, want ze had een dikke lange broek aan, zo'n thermo. Maar de hoektanden van Rush stonden wel afgedrukt in haar been. Gelukkig deed ze er niet moeilijk over, heeft zelf ook honden. Ik gniffelde toch een klein beetje stiekem van binnen.
En toen in deze meimaand ging het toch wel rap achteruit. De achterpoten werden in ene instabieler. Het gaan liggen kostte moeite, soms eerst wel 30 of 40 rondjes draaien in de mand. Het waren de eerste tekenen. Ze was ook wat rusteloos. Liep soms tijden te ijsberen.
In april was ik nog met haar naar de dierenarts geweest. Wilde weten of het nog leuk voor haar was. Bloeddruk was iets te hoog. Bloedonderzoek zei niets verontrustends. De arts vond haar nog erg alert en dus gewoon doorgaan.
Tot 18 mei toen het in ene heel slecht ging en ze me met half dichtgeknepen ogen aankeek alsof ze veel pijn had. Soms trilde haar hele lichaam minuten lang. Ze dreigde steeds om te vallen, maar bleef maar ijsberen. Gaan liggen lukte niet. Ik had nog pijnstillers voor haar en heb haar een hele gegeven. Heb haar geholpen te gaan liggen, ben ernaast gaan liggen en heb haar hoofd op mijn arm gelegd. Gestreeld tot ze in slaap viel. Daarna heeft ze tien uur geslapen. De volgende ochtend was ze nog aanzienlijk slechter en hebben we een dierenarts gebeld. Er was er een in Solberg - Hammerdal die tijd had, 95 km rijden.
Daar konden we op 19 mei in de namiddag pas terecht. Dat werd een heel lange dag voor Rush en ons.
De arts zei dat ze een heel oude hond zag die met pepmiddelen misschien nog een paar weken had. Ze zei ook dat dat heel zwaar zou worden voor mij en voor de hond. Ik zou mezelf weggecijferd hebben en zou het echt voor haar over hebben gehad. Áls het waardige weken zouden worden, maar zware weken voor haar?!! Geen sprake van. Geen lijdensweg voor haar. Waardig moest het blijven.
Ik ben er nog altijd kapot van. Met geen pen te beschrijven.
Maar ik leer terug te kijken op onze mooie jaren.
Rush was een ietwat onzekere, een bescheiden, makkelijke en erg lieve hond.
Oh ja, en een diehard!
Ik had de jaren met Rushy voor geen goud willen missen!
Dit liedje van Bruce Springsteen past heel erg en is voor Rush.
Het geeft precies weer hoe ik me voel.
Dag lieve lieve meid, grote schat.
Er is een 'voor altijd plek' in mijn hart voor jou!
.JPG)
.JPG)
.JPG)
