Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





zaterdag 31 maart 2012

Ik weet dat...


...er onder jullie zijn die op dit berichtje wachten. Ja, we zijn, na 2100 km, veilig aangekomen in de loop van de middag. Boodschapjes in de kast en opgefrist.
En dan gaan we nu Peter zijn verjaardag vieren, want dat gevoel had hij nog niet erg vandaag. Tot later!

dinsdag 27 maart 2012

Rijden, rijden, rijden in een wagentje...


Vorig jaar maakte ik bovenstaande en onderstaande foto op 21 april in Friesland (vanuit de auto). Hier in Jämtland - Zweden bloeien de bomen ruim een maand later, dus zitten we 2x in de blommetjes! Dit jaar zullen we ook weer in Nederland zijn in april. Sterker nog, we vertrekken a.s. donderdag. In de loop van het weekend zullen we dan in Friesland zijn.
We hadden nog wat (Hollandse) aanloop de laatste weken. Eerst kwam Tineke, samen met Rob. Tineke is nu ook definitief in Zweden. Ze bleven eten en het was erg gezellig. Een paar dagen later kwamen Chris en Georgette onverwacht langs, die roken in het dorp al dat ik een cake aan het bakken was :-). Ze dachten al dat we zo'n beetje naar NL zouden gaan en kwamen even gedag zeggen, leuk! Toen kwam Jens langs, die zag Peter buiten lopen. Goh, dat we er eindelijk waren dacht hij. Peter zei dat we hier de hele winter gewoon zijn, vanaf half november al weer. Hij zei dat hij nooit een auto zag staan als hij langs reed. Peter legde hem uit dat die altijd in de garage staan. Dat is toch veel fijner met al die sneeuw?! Voortaan dus gewoon even aanbellen Jens!

We zijn van de week ook nog naar Els en Max geweest in Dorotea, Els is n.l. hier! Ze moet helaas vrijdag weer naar NL.

Hier in huis ben ik al aan kant, dat was n.l. gemakkelijk deze keer. We kunnen gewoon alles aan laten, want Annelies en Pim komen in ons huis zolang wij naar NL zijn. Al een hele tijd zitten ze te denken om ook hier neer te strijken. We stelden voor om dan een poos hier in ons huis te zijn, in een regulier huis, in een seizoen dat nog niet geweldig is, een overgangstijd qua weer. Dat is het beste, je moet natuurlijk nooit gaan als het op z'n mooist is! Ze waren enorm blij met het aanbod, dus dat was snel in kannen en kruiken. Morgen komen ze aan, dan kan ik nog even de werking van ons verwarmingssysteem uitleggen. Als we terugkomen in mei, zien we wel of ze weer naar NL willen, of nog iets langer willen blijven, dan kunnen ze altijd in de gäststuga trekken. Misschien willen ze wel op huizenjacht. We zullen zien. Ben wel erg benieuwd.
Goed, wij zijn dus even onderweg. Tot eerdaags!

zaterdag 24 maart 2012

Verbinding en Zweedse blogpraat

Op het ogenblik hebben we een enorm waardeloze verbinding (draadloos internet). Na veel getob staat het verhaal van Ria gelukkig toch op tijd op Zweedse blogpraat. Misschien niet 100% naar mijn zin, maar het duurt steeds minuten om de pagina te laden, dus hij moet maar even zo. Ik verwacht ook niet dat de verbinding deze week nog beter zal worden, dus mijn geplande logje met foto's van de poppen, dat ik al twee keer, op verzoek, beloofde, zal nog even op zich laten wachten. Foto's uploaden is n.l. bijna niet te doen met deze verbinding. Maar ik hoop hier van de week wel weer even te komen kletsen hoor.
Geniet maar van het verhaal van Ria op Zweedse blogpraat!

p.s. Misschien heb je het bijzondere verhaal van Gloria nog niet gelezen, dat hieronder staat :-)

vrijdag 23 maart 2012

Gloria


Heel lang geleden leefde er in de zuidelijke meren van Stockholm een eend, ze heette Gloria. Gloria was een zeer speciale eend. Zeker, ze had witte veren, een oranje bek en grote poten met zwemvliezen, maar het was iets anders dat haar speciaal maakte. Gloria was een gigantische eend. Ze was, simpel gezegd, een reus. Ze was zo groot dat ze boven de boomtoppen uittorende.

De stedelingen wisten niet van het bestaan van Gloria. Ze hield zich ver weg van de beschaving op, diep in de bossen ten zuiden van de stad. Haar voedsel bestond uit vis, maar ze waren zo klein dat ze tonnen en tonnen vis moest eten om een beetje een verzadigd gevoel te hebben. Ze was bijna constant aan het eten. En hoe meer ze at, hoe meer ze groeide.

Toen gebeurde het op een gewone dag. Een groep stedelingen reed door het bos langs een brede rivier. Toen zij het meer, bekend als Flaten, naderden, zagen ze iets vreemds op de grond, een enorme voetafdruk in de vorm van zwemvliezen. Ze keken snel rond en merkten dat de voetafdrukken dieper het bos in gingen. Langzaam volgden ze het spoor, tot ze bij een grote cirkelvormige berg stokken, een soort nest, waren aangekomen. Ze klommen langs de buitenkant van het nest omhoog en gluurden over de rand. En daar, in het midden van het enorme nest, zagen ze een groot wit ei.
'Oh, mijn hemel', dachten ze, 'dat ei zou de mensen van Stockholm vele maanden kunnen voeden!'  'We moeten het mee naar de stad nemen', zei een van de mannen. 'Maar hoe dragen we een ei van dit formaat naar de stad?', vroeg een ander, 'Als we het rollen zal het breken.' Ze keken rond in het bos voor inspiratie.
'Ik heb een idee', zei een van de mannen, 'als we een kant van het nest afbreken, kunnen we het ei voorzichtig naar het meer rollen, dan zal het de rivier afdrijven, helemaal naar Stockholm.' Wat een briljant idee! En dit is precies wat ze deden. Spoedig dobberde het enorme ei de brede rivier af, op weg naar de stad.

Korte tijd later kwam Gloria terug van een dag vis eten, vis uit een ander meer. Toen ze haar lege nest zag, kwaakte ze ontroostbaar. Toen ze de gebroken stokken op de grond zag, begreep ze wat er was gebeurd. Dieven! Ze namen haar ei mee naar de stad om het op te eten. Ze was enorm boos, dook het meer in en zwom naar Stockholm zo snel ze kon.
Al vrij snel zag ze in de verte haar ei, drijvend op de rivier. Ze zag de stedelingen met touwen en stokken het ei sturen. 'Ik zal hen leren niet te stelen', kwaakte ze, en ze zwom naar hen toe.

Ook al was het ei in het water, het was nog steeds erg zwaar. De groep mannen worstelde om het te verplaatsen en het vorderde maar langzaam. Plotseling, van achter hen, hoorden ze een boos gekwaak. Ze draaiden zich om en voordat ze het wisten, had Gloria het enorme ei op haar snavel genomen en rolde het naar de oever van de rivier. Daarna slaakte ze een gruwelijke schreeuw en at de mannen één voor één op.
Gloria was op de oever en bekeek haar ei. De onderkant van het ei was afgevlakt door de snelheid waarmee het de grond had geraakt. Het was niet meer rond, zodat ze het niet kon rollen. Ze probeerde om het terug in het water te duwen, maar het rolde steeds weer op de afgevlakte kant. Het verplaatsen van het ei was een onmogelijke taak, Gloria ging op het gras naast het ei zitten en liet haar hoofd hangen, ze was zo intens verdrietig! Zo verbleef ze daar vele, vele jaren om haar enorme ei te beschermen tegen eventuele stedelingen die het opnieuw zouden willen stelen.

Niemand weet wat er is gebeurd met Gloria. Ze werd waarschijnlijk zeer oud en verdween in het bos om te sterven. Maar haar ei is er nog steeds. Net ten zuiden van Stockholm torent het boven de boomtoppen uit. Lang geleden holden de stedelingen het uit en gebruikten het als een schuilplaats. Nu wordt het gebruikt als een plaats voor entertainment!

Nu wordt het
GLOBEN genoemd, maar moeten we het eigenlijk geen Gloria noemen?!!


* Globen is een enorm gebouw waar allerlei concerten/evenementen/festivals worden gehouden.  

woensdag 21 maart 2012

Starry starry night


Soms val je van het een in het ander. Zo keek ik vanavond uit het raam en zag de sterren. 'Alweer zo'n mooie starry starry night.' dacht ik. En direkt daarna vroeg ik me af van wie dat mooie nummer ook alweer was. Het was zeker een lied uit mijn jeugd. Dan hebben wij dat natuurlijk zo gevonden tegenwoordig met ons internet, jawel, het is van Don McLean! Gelijk even luisteren dan. Goh, mooi nummer en dan ook nog Starry night geschilderd door Vincent van Gogh in 1889, want het nummer is een eerbetoon aan Vincent van Gogh. Een starry night in Frankrijk natuurlijk, niet in Zweden :-). Tijdens het snuffelen kwam ik ook nog iets interactiefs tegen. Toegepast op dit schilderij van van Gogh. Gaaf om te zien! Dat wil ik jullie natuurlijk niet onthouden. Je kunt het HIER zien. Veel plezier!

 

maandag 19 maart 2012

De motorkap, een half jaar later...



En dan hadden we nog de motorkap.
In september schreef ik dat er op Stekenjokk een steen op de motorkap van m'n C3 was gekomen, met als gevolg een deuk. Zonde. Maar dan hebben we Lennart, onze garageman. We gingen ooit een eerste keer naar hem op aanraden van de buurman. Lennart woont met vrouw en kind in Flyn. Tien kilometer de bossen in. Hij heeft alleen een loods met een brug, waar het behoorlijk rommelig is. Zijn vrouw werkt in de verpleging. Zoontje zit op de lagere school. Lennart zijn handen zijn zwart, altijd zwart, ik kan me niet voorstellen dat die ooit nog schoon kunnen worden en ze zullen ook wel naar olie (en zo) ruiken, waarschijnlijk derdegraads. Lennart maakt zich nooit druk. Lennart is dus een echte Zweed. Snel tevreden daar op hun plek in het bos. Meer hebben ze niet nodig, verlangen ze niet. Relaxed dus daar en de helft goedkoper dan bij de dure dealer hier in het dorp. Lennart heeft dus geen dure showroom met koffiedames. Nee, het contrast kan haast niet groter.

In september zei Lennart dat hij heus die deuk er wel uit kon krijgen en het netjes kon spuiten. Hij zei het uit zichzelf, we kwamen voor heel iets anders. Hij bestelde de lak kleur 'lucifer' en toen hij zei dat de lak er was, bracht ik de auto. Ruim een week later wilde ik hem terug, want we zouden snel naar NL gaan en de auto moest dan hier in de garage gezet worden. M'n auto stond nog net zo als ik hem bij hem had geparkeerd. Dat viel tegen, maar ik nam hem toch mee. Hij zou van de winter de motorkap ophalen bij ons en het dan doen, beloofde hij. OK, prima dan. Half november belde Peter hem om te vertellen dat we er weer waren en dat hij de kap kon halen als het hem uitkwam. Toen Peter later een keer bij hem was met de Mercedes, ergens in januari, herinnerde hij hem er nog aan en ja, hij wist het nog, was het niet vergeten, het zou goed komen. Eind februari belde ik hem op en vroeg hem of hij de motorkap wel wilde doen, misschien had hij het te druk, dat hij het anders eerlijk moest zeggen, dan zou ik naar een ander kunnen gaan. Ja, zou toch kunnen, het was niet als dreigement bedoeld. Hij zou langskomen als hij zijn zoon uit school ging halen. Hij kwam en nam de motorkap mee.

Weer een week later kwamen Peter en ik thuis en zagen aan sporen in verse sneeuw dat er iemand in de garage was geweest waar de C3 staat. Wauw, de motorkap zat er weer op. Precies een half jaar later. Maar netjes hoor! Peter belde hem om te zeggen dat het mooi was geworden en vroeg wat het kostte. Of hij de factuur in de bus wilde doen of aan wilde reiken (hij rijdt zo vaak langs als hij zijn zoon moet halen van of brengen naar school, als zijn vrouw dienst heeft). Nee, het was gratis!!! Nou, niet helemaal gratis... 'Doe maar een lekkere fles whisky als je weer terugkomt uit Holland!' Staat inmiddels dus op het boodschappenlijstje :-).

zaterdag 17 maart 2012

Nog één...

Hier zit het voorjaar ook al in de lucht. Vroeg voor hier. Nu de sneeuwresten nog weg, maar dat zal nog
wel even duren, omdat er zoveel lag. Deze foto's zijn  hierachter genomen een week of twee geleden.
Klik klik.

Morgen op Zweedse blogpraat het verhaal van Natje (Nathalie). Is dit voorlopig het laatste bericht op blogpraat, of was jij net van plan iets te schrijven? Daar hopen we met z'n allen op, want als ik de kijkcijfers zie (dat kan ik zien in de statistieken) is blogpraat erg in trek!
Een fijne zondag alvast.

donderdag 15 maart 2012

Hier bestaan ze nog...

Deze foto is van december 2010 bij -30.
Als je op deze foto klikt, zie je alle foto's vergroot.

...van die heerlijk kneuterige gezellige ouderwetse dorpswinkeltjes.
Hier in de wat grotere plaatsen, zoals Dorotea, Vilhelmina en Strömsund zijn het gewoon grote supermarkten, zulke plaatsen hebben er meestal minimaal twee. Hoting is iets kleiner en had tot januari ook twee supermarkten. Iets kleinere, maar ze hebben alles wat je nodig hebt. Helaas is Coöp nära sinds januari gesloten, wat ik enorm jammer vind. Heel veel mensen hier vinden dat. Ik kom graag bij ICA, maar in Hoting was Coöp nära veel beter gesorteerd. Maar goed, ik ben nu al afgedwaald.

Het lijkt als even terug in de tijd.


Je zit hier al aardig noordelijk en in een gebied met veel bosbouw. Veel dorpjes in de bossen zijn in de loop der tijd leeggelopen, dat schreef ik HIER al eens. Als je hier naar het oosten denkt, wonen er in de bossen toch nog heel veel mensen. Afgelegen dus. Plaatsjes met twee of drie huizen.
Svanabyn echter is nog een redelijk plaatsje en het ligt 26 km van Hoting en 26 km van Dorotea. Een soort driehoek dus. Je kunt zo een rondje rijden. Svanabyn heeft, behalve een verenigingsgebouw en mini kerkje, niets behalve een heerlijk kneuterig gezellig ouderwets dorpswinkeltje. De vrouw die er de scepter zwaait heet Ulla en haar mogen we erg graag. Dat lijkt wederzijds. Een zeer spontane hartelijke vrouw van mijn leeftijd.
Toch komen er mensen van heinde en verre, omdat Ulla delicatessen verkoopt. In Nederland zou het niet zo veel voorstellen, maar hier kun je haast nergens vers gesneden vleeswaren kopen. Ulla verkoopt dus verse vleeswaren en bijzondere kazen en worsten. Een klein assortiment dat wisselt. Je begrijpt het al, wij gaan ook met enige regelmaat en slaan dan verse vleeswaren in, die ik goed verpak en in de vriezer doe.

Als je wilt bakken, vind je hier alles!
 

En hier wordt het gesneden :-)

Het is er erg gemoedelijk en men heeft alle tijd van de wereld. Nog nooit van stress of haast gehoord. Soms werken ze met z'n tweeën, maar meestal is er maar één. Die moet dan dus bij de kassa weg om bijv. vleeswaren te snijden. Iedereen wacht dan heel geduldig. Ik herinner me nog dat we er waren vlak voor Kerstmis 2010, dus ruim een jaar geleden. Ulla had hyacinten en als zoiets er is en je wilt het graag, moet je het gelijk kopen. Ik wilde dus dolgraag zo'n bakje met hyacinten met in gedachten de heerlijke geuren al door het hele huis. Maar ja, toen we van huis gingen was het -10 graden, maar onderweg reden we een zeer koude plek in en bij Ulla was het -30 graden!!! Dan zouden de hyacinten snel bevriezen als je ermee naar de auto loopt.
Ik vroeg of ze verpakkingsmateriaal voor me had, oude kranten of zo, zodat ik het zelf even kon inpakken. Maar natuurlijk! Ze kwam achter de kassa vandaan en liep naar achteren met het bakje. Achter ons stonden nog wel drie of vier mensen met een karretje of mandje. Ulla bleef minuten lang weg en had het bakje super goed verpakt. Niks geen lelijke gezichten, het was de gewoonste zaak van de wereld en het leek meer een gezellige koffiehoek, waarmee ik bedoel dat men gezellig aan het keuvelen was. Dat vonden wij toen heel bijzonder, maar vooral een verademing om niet weggekeken te worden. In Nederland kijkt men vaak al lelijk als je een keer vergeten bent om de broccoli te wegen.

Ook groenten en fruit.
Ik maakte van de week dus wat foto's in het winkeltje van Ulla. Jammer genoeg was ze er zelf niet, anders had ik gevraagd of ze achter de kassa op de foto wilde. De man die er was kennen we niet zo goed, dus dat heb ik maar achterwege gelaten. In de Zweedse film 'As it is in heaven' komt ook zo'n leuk winkeltje voor. Misschien hebben jullie dat wel gezien. Wij gaan in ieder geval altijd met veel plezier naar het winkeltje van Ulla in Svanabyn (het zwanendorp)! Je bent er zo, gewoon de bosweg volgen.


In een groot deel van de winkel staan op de bovenste planken elektrische huishoudelijke apparaten en glaswerk, bloempotten, kerstspullen. Peter en ik denken wel eens dat, wanneer je zo'n huishoudelijk apparaat koopt en je zou aanspraak willen maken op de garantie omdat het stuk gaat, de fabrikant zal zeggen dat het een overjarig model is van een paar jaar geleden. Het is maar een vermoeden, zeker weten doen we het niet. De levensmiddelen zijn in ieder geval wel altijd vers en daar gaat het om.

dinsdag 13 maart 2012

De Ruunder toren (de toren van Ruinen)

Een mijmering van Peter...


Zo’n 5 jaar geleden kregen wij bij een bezoek aan Harm en Tina Echten in Ruinen deze mooie tekening van de kerktoren van Ruinen.
Deze tekening hangt nu sinds kort boven de TV in een kamer waar ik regelmatig in de avonduren verblijf. Met Harm mocht in 1965 een aantal maanden samenwerken bij de Firma Horlings als leerling loodgieter, het was voor mij de tussenoplossing voor ik naar zee ging.

Voor die periode had ik de Landbouwschool gedaan in Dwingeloo. Iedere ochtend rond half acht stonden we als jonge boertjes bij de dorpspomp onder de toren op elkaar te wachten om gezamenlijk naar Dwingeloo te fietsen, zo’n 12 kilometer.
Later, in mijn studententijd in Amsterdam (Hogere Zeevaartschool), werd mij op studentenfeestjes wel eens gevraagd wat mijn vooropleiding was.
Ik gaf dan als antwoord ‘LLS-Dwingeloo,’ en er kwam dan een blik in de ogen zo van ‘Nou, nou dat is niet mis!’ Dit gaf een redelijk succes bij de dames op zo’n feest, die achteraf ook vaak uit de provincie kwamen.

Als ik dan zo naar die tekening kijk, onder het genot van een goede borrel, mijmer ik wel eens over wat er is gebeurd na 1965...
Het weide slepen werd slepen op zee, het zaaien en oogsten werd laden en lossen in diverse havens.
In het weekend dansen bij zaal Hees in Ruinen, of bij de Klok in Ruinerwold en niet te vergeten bij Jan Slagter in Ansen. Hier leerde ik de eerste biertjes tappen onder het toeziend oog van dochter Roelie. Het dansen werd verplaatst naar de John Bull in Piraeus, de Texas bar in Lissabon, Caja de Cortes in Latijns-Amerika en we mogen de Lachende koe in Antwerpen niet vergeten en een tent in Hamburg. Bij de laatste heeft de eigenaresse mij kartoffelsalat leren maken.

Nu lees ik het weekblad ‘De Boerderij’, dat ik van Hendrik Jan, een oud buurjongen krijg. Hij heeft een pracht van een landbouwbedrijf op Armweide en bij hem mag ik begin april altijd zijn weiland rollen met de tractor. Er wordt dus nog wel iets gedaan met de opleiding van de LLS, alleen werd er toen nog veel op het werken met paarden afgestemd. Nu wil ik met Clas, onze buurman hier, overleggen of ik van de grote hondenhokken met ren een paardenstal kan maken, die in de winter voldoende beschutting en warmte geeft.
Dan schaf ik mij een paard met arrenslee aan (deze worden soms tezamen te koop aangeboden op Blocket) om zo in de winter Gonny naar de winkels te vervoeren of voor een tocht door de bossen (zoiets als Drs. P. en zijn reis naar Omsk).

Harm en Tina, ik ben blij met de tekening hier aan de muur in Zweden, het doet mij op mijn 62-jarige leeftijd terugdenken aan een goed geleefd leven. Nu alweer zo’n  tien jaar met Gon en hopen dat er nog heel veel bij zullen komen. De laatste tien jaar ben ik geen kapitein meer en moest een stap terug doen in de rangorde, maar dat heeft ook zo zijn voordeel. Nu mag ik de eigengeteelde aardappels schillen.

Als de maidentrip met de arrenslee er komt, schrijf ik weer.

Kapitein Woodleg b.d.

Dit was dus een mijmering van Peter. Lees je hier nog niet zo lang en wil je iets meer over hem weten, dan kan dat HIER.

maandag 12 maart 2012

Op de juiste plek


Ik ben er weer. 'Je bent toch niet weggeweest?' hoor ik je denken. Toch was ik er, na het plaatsen van mijn logje 'Anders dan anders', vast van overtuigd dat ik een blogpauze van ten minste een week zou nemen. Het zat niet goed bij mij. En dat kwam niet door de ziekte van lang geleden waar ik in mijn gedachten weer mee geconfronteerd werd en waar ik heel goed mee omga omdat het nu eenmaal verleden tijd is, maar door dingen er omheen. Gelukkig kreeg ik heel mooie mailtjes, waar ik erg blij mee was, en wist er zelfs één iemand de vinger op precies de juiste plek te leggen, waardoor ik op slag een andere kijk op de zaak had. Dat was overigens niet de zin die op bovenstaande foto staat :-). Het gaat er niet om wie dat was, degene die het is weet wel dat ik hem/haar bedoel. Dus mensen, ik ga hier weer vrolijk verder! Maar voordat ik mijn volgende logje schrijf, komt er eerdaags eerst een 'mijmering' van Peter, want dat is alweer lang geleden. Zijn vorige was alweer uit 2008!
Tot gauw...
p.s.
Jullie hebben toch al wel het leuke verhaal van Huldra gelezen op blogpraat? In onderstaand berichtje vind je de link. En nu wachten we met smart weer op een volgend verhaal, wie weet wel van jou!

zondag 11 maart 2012

Huldra op Zweedse blogpraat

Vandaag het verhaal van Huldra, die haar geluk gaat beproeven in Noorwegen. En dat wensen we haar, veel geluk in Noorwegen! Lees haar verhaal HIER!

vrijdag 9 maart 2012

Anders dan anders


Heel anders dan anders zal dit logje zijn. Even niet over onze koetjes en kalfjes in het mooie Sverige. Ik lees ook met regelmaat bij anderen die bloggen. Zo kwam het dat ik gisteren bij Janneke las en ik las daar DIT. Ik wilde weten over wie het ging en kwam zo ook op HAAR blog. Ik heb geen reactie geschreven, nog niet.
Wel ben ik een eind terug gaan lezen op de blog van Repel en er ging een archieflaatje open, een archieflaatje dat al redelijk in het grijze stof zat hier boven in de grijze massa.  Een laatje dat je maar het liefst goed dicht laat zitten. Er gaat weer van alles aan je voorbij. Het was in het tijdperk dat 'the www' nog maar net was uitgevonden. Een enkeling daar nog maar gebruik van kon maken en het begrip bloggen nog helemaal niet bestond. Had het maar bestaan toen. Als ik zie wat hier gebeurt op bovenstaande blogs, maar ook op andere blogs, dan vind ik dat onbeschrijfelijk mooi. Wat zou ik toen veel gehad hebben aan een blog waar ik van me af had kunnen schrijven en waar ik dan misschien mensen had getroffen die kunnen luisteren.

Want wat weet ik goed hoe Repel zich voelt en dan bedoel ik niet lichamelijk. Die onbeschrijfelijke angst. Zoveel angst dat je weken niet of nauwelijks kunt eten. Maar helaas kon ik mijn verhaal niet kwijt. En mijn hemel, daar heb je dan toch zo’n behoefte aan! Je wilt geen medelijden, dat wil je juist niet! Je wilt gewoon dat iemand even naar je luistert, een beetje begrip misschien, een arm om je heen. Maar steeds trof ik mensen die nerveus begonnen te doen en niet wisten hoe snel ze van onderwerp moesten veranderen. Het was altijd alsof ik net verteld had dat ik bijv. een ingescheurde nagel had. Iets totaal onbelangrijks.  Ik heb me nog nooit in mijn leven zo eenzaam gevoeld als in die periode. (Ik heb het hierbij trouwens niet over mijn man of ouders.)

Wat zou ik toen veel aan een blog hebben gehad. Sinds ik het gisteren allemaal gelezen heb en het laatste logje van Repel zojuist, heb ik bijna aan niets anders kunnen denken. Steeds denk ik er  dan ook over op mijn blog te schrijven, waarbij ik het idee weer net zo vaak verwerp. In gedachten heb ik dit het laatste etmaal al wel honderd keer geschreven. Maar in gedachten was het beter dan nu. Ik weet ook nog niet of ik straks op de ‘knop‘ bericht publiceren ga klikken.

Het gaat hierbij niet om aandacht voor mij,  nu ik het opgeschreven heb denk ik dat ik alles weer in het stoffige laatje kan stoppen en dat ik weer gewoon door kan gaan met mijn blog zoals hij altijd was. De blog waar degenen die het aanspreekt op lezen. Ik hoop met dit bericht wel iets te bereiken. Al zijn het maar enkelen die er misschien ooit iets aan zullen hebben. En dat is deze raad; probeer alsjeblieft te luisteren naar iemand die wil vertellen over wat dan ook voor levensbedreigende ziekte. Je hoeft alleen maar te luisteren, een arm om iemand heen te slaan. Je hoeft niet eens wat te zeggen, het luisteren is zo belangrijk. 
Ik vind Repel een kanjer en natuurlijk heb ik de hele dag aan haar gedacht en wens ik haar van harte beterschap toe en ook sterkte voor haar gezin!

En je hebt gelijk Janneke; bloggen verrijkt het leven! Ook ik heb er zeer waardevolle vriendschappen bij gekregen door het bloggen.

Wil je reageren op dit logje om wat voor reden dan ook, misschien heb je ook deze ervaring of misschien juist niet. Misschien wil je wel om een andere reden reageren, dan kan dat via e-mail.
Je kunt in de rechter kolom klikken op Mail me maar.

donderdag 8 maart 2012

Superblij

Hier was ik in de namiddag met Rushy.

Ik zat erg met het dak in mijn maag. Vooral omdat Stefan, zoals beloofd, maandag naar een bedrijf in Strömsund had gebeld. Er kon voorlopig niemand komen i.v.m. ziekte; '...belt u eind van de week nog maar eens.' Het geval van Elkedjan betreffende het aanpassen in huis voor een aansluiting van het aggregaat, en het enorm lange wachten daar op, lag nog vers in het geheugen. Een gat in het dak. De pijp op het dak die van het expansievat komt, krom of misschien wel afgebroken. Een trap die op half elf hangt. Wij, die eerdaags naar NL willen.
Nou, dus niet met een niet gerepareerd gat in het dak!

Dinsdagochtend ben ik zelf gaan bellen. Eerst Lars-Gunnar, jullie inmiddels wel bekend, indien niet... het is de loodgieter die het verwarmingssysteem hier ooit heeft aangelegd. Ik vroeg hem of hij 'vandaag' (dinsdag) tijd had en legde hem uit van de trap op het dak en de pijp. Mijn Zweeds is nog allerbelabbertst, maar ik was toch best een beetje trots op mezelf dat ik het helemaal op mijn allerbelabbertste Zweeds had verteld, zonder een woord Engels te gebruiken, en dat hij alles begreep.
Ja, hij had tijd, hij zou komen kijken rond 12.00 uur. Dezelfde dag! Mijn mond viel een beetje open. Toen gebeld naar Esbjörn (Toressons plåtslageri) in Strömsund. Hij heeft twee jaar geleden de kap voor op de schoorsteen gemaakt en geplaatst. Hij zou ons kunnen helpen en warempel, hij kon iemand sturen 'vandaag'. Hij zou Björn sturen.
Allemaal beertjes daar bij Toressons plåtslageri, een ijsbeer, een gewone beer :-). Ik vroeg hoe laat en vertelde dat Lars-Gunnar ook zou komen en dat het geweldig zou zijn als ze konden samenwerken, zodat de een weer niet hoefde te wachten op werkzaamheden van de ander. Hij zou Björn dan ook om 12.00 uur hier laten zijn. 'Geef hem wel een lekkere kop koffie!' zei hij. Ik zei dat dat een vanzelfsprekendheid was. Hier gaat niemand zonder koffie weg. Ik ben ook snel nog even een cake gaan bakken voor erbij.

Woensdagmorgen om 08.00 uur.
Wat een klus om die ingeklonken sneeuw te verwijderen.
Het zat ook erg vast omdat de onderste laag ijzig was geworden.
Klik maar op de foto, dan zie je hem groot.

Om 13.00 uur was Lars-Gunnar klaar, de nieuwe pijp zat er op, hij moest via de zolder. Er zit buiten een luik om daar te komen. Björn had het gat dicht. De trap was weg. Er zitten nu treden op het dak. Dus losse treden geponst op de plaat. Hij had treden tekort en zou die de volgende dag nog komen bevestigen. Hij zijn kop koffie, gezellige kletser. Veel schade gezien dit jaar aan daken en huizen. Hele aanbouw weggedrukt door de sneeuw, ingestorte altan, veel pijpen op daken afgebroken.
Ze verwijderen ook sneeuw van de daken. We hebben gevraagd of hij dat ook bij ons zou willen doen als hij toch nog terug moest komen voor de ontbrekende treden. Dat was goed en hij nam de volgende ochtend nog een jonge medewerker mee. Ze zijn samen vijf kwartier bezig geweest met het sneeuwruimen van het dak van het huis. Dat terwijl het nog op 2/3 deel van het huis lag. Beneden is het in sommige vertrekken nu donker. Er ligt allemaal sneeuw van het dak voor die ramen. We zijn toch heel blij dat deze belachelijk zware vracht er af is! Ze kunnen wel zeggen dat de huizen er op gebouwd zijn, maar deze winter hebben we ongewoon veel sneeuw gehad. Ik kon weer rustig slapen!
Natuurlijk ook Stefan nog even op de hoogte gebracht en hem nogmaals bedankt voor zijn hulp. Ik heb nog veel meer te vertellen, maar dit is nu al zo'n verhaal. Volgende keer maar weer.


Afgelopen zomer Rushy voor de altan en laat in de middag vandaag. De sneeuw ligt tot de vensterbank van de altan. Vanaf morgen dooi.

dinsdag 6 maart 2012

Lachen om jezelf - sneeuwlawine

Velen zullen zich nog wel herinneren dat we afgelopen zomer een bloemenkas kochten. Een bouwpakket welteverstaan. En ook dat Natje (Nathalie uit Dalarna) en Paul ons komen helpen komende zomer met een fundering en het in elkaar zetten van de kas. Peter en ik hadden al een heel mooie plaats gevonden voor de kas. We wisten de afmetingen, zoals hij volgens de fabrikant zou moeten worden dus, en hadden hem al uitgezet op die plaats en de grond los gemaakt. 's Winters lijkt het niet zo'n geschikte plaats misschien i.v.m. de zon, maar we weten het zeker, daar staat hij zomers de hele dag wel in de zon. En het allergrootste voordeel is dat je hem nauwelijks ziet. Zo mooi is zo'n ding niet, dus achter de werkplaats die aan de gäststuga vast zit staat hij prima.


Toen kregen we afgelopen winter dus bergen sneeuw. Nu het overdag vaak boven nul is daar waar de zon schijnt, glijdt er nogal eens ergens een berg sneeuw van een dak af. Wat hebben Peter en ik gelachen gisteren toen we achter de gäststuga/werkplaats keken... Hadden we daar een kas gedacht? Dan was het nu 'weg kas' geweest. Gelukkig staat hij er nog niet en moeten we dus een andere plaats bedenken. Tja, in Nederland ben je niet gewend dat je daar rekening mee moet houden.
p.s. Zondag a.s. het verhaal van Huldra op Zweedse blogpraat. Ik hoop op nog veel meer verhalen, jullie maken Zweedse blogpraat! Misschien heb je even tijd en inspiratie, ik kijk er naar uit.

maandag 5 maart 2012

Jämmervattnet

Jämmervattnet, het meer tegenover ons huis.

Afgelopen weekend en vandaag (dus 3x) een heel lange wandeling gemaakt die begon op het meer tegenover ons huis. De wandelingen gingen geheel over scooterpaden en duurden ongeveer twee uur, ik liep niet steeds dezelfde route en het liep fantastisch. Als je meer en grotere foto's wilt zien kan dat hier op m'n fotoblog. Je ziet dat alle sneeuw van de bomen is. Als je loopt lijkt het echt voorjaar, ook de vogels denken dat. Alleen de sneeuw op de grond doet anders vermoeden.

Rushy moest even aan de lijn omdat we op het punt stonden een weg over te steken.


Deze sneeuwscooter met aanhanger kwamen we ook tegen onderweg. Geen benzine meer? Motorpech? Ik ben benieuwd hoe lang hij daar nog zal staan.


En zo ziet een groot deel van ons erf er nu uit, klinkklaar ijs. Je kunt wel zien dat je daar niet voor je lol gaat lopen. Gelukkig heeft het strooien bij de garage goed geholpen, want de auto ging vandaag zonder problemen naar beneden en later weer omhoog. Pffffffffff.

zondag 4 maart 2012

Erop uit en blogpraat


Vanmiddag ga ik er lekker met Rushy op uit, net als gisteren. Geweldig mooi zonnig weer, dus wat wil je! Zo eerst nog even warm eten en dan gaan we. Daarom nu alvast het bericht van Els op Zweedse blogpraat, dan kijken jullie straks niet voor niks als ik nog niet terug ben! Veel plezier met lezen, je vindt het verhaal van Els hier.

vrijdag 2 maart 2012

Takdropp - Ett hål i taket

Gisteren schreef ik ook al over Takdropp, dat vrij vertaald zoiets betekent als dat het druppelt van het dak. Dat was de laatste dagen dus. Ett hål i taket betekent een gat in het dak! Tja en als je dat hebt,  dan kan het ook binnen gaan druppelen natuurlijk. We hebben nu dus een gat in het dak van ongeveer 30 bij 40 cm schat ik. Gelukkig lekt het nog niet. Dat zal het voorlopig ook niet doen, omdat het ten eerste niet regent, ten tweede als er neerslag valt is het sneeuw en het vriest voorlopig weer. Het gat zit bij de nok naast de schoorsteen. En hoe is dat nu gekomen?

Gelukkig is het overhangende deel er afgebroken, het heeft er anderhalve
dag gehangen, dat kwam door de trap die in de ijslaag zat. Je ziet een
stukje van de ijzeren trap uitsteken en dat hoort dus niet!
De nacht van woensdag op donderdag schrokken we wakker en de hond begon te grommen. We werden wakker van een harde knal in het dak ergens. Ervan overtuigd dat de enorme sneeuw-/ijsmassa op de nok in tweeën brak, deed ons al snel besluiten ons maar weer lekker om te draaien en verder te slapen. De volgende ochtend stond Peter voor een raam en vertelde dat de massa aan de achterkant van het huis maar ongeveer een meter gezakt was en dat die meter nu overhing. Het was nog steeds één geheel. Ik kwam ook kijken en vond dat het er op een bepaalde plaats maar raar en donker uitzag. Toen ik me realiseerde wat het was, schrok ik erg. De (verplichte) vaste trap naar de schoorsteen zat in de sneeuw- en ijsmassa! Dat was de knal, de trap was losgekomen! Wat kon er niet gebeuren als de hele handel naar beneden zou komen, de trap kon wel door het raam gaan, je weet nooit hoe het valt. Van alles geprobeerd, maar we kregen nergens beweging in en er onder gaan staan laat je wel uit je hoofd.

Iedereen zal nu inmiddels wel begrijpen waarom de huizen hier
nooit dakpannen hebben maar staalplaten. Als je op de foto klikt,
kun je goed zien dat Stefan het gat provisorisch heeft afgedekt.
Vandaag hing alles nog net zo en we waren er absoluut niet blij mee en er onrustig van. Besloten om Stefan te bellen. Hij komt hier vaker voor klussen. Hij levert ook (stook)hout. Zijn bedrijfje heet Hotings ved och entreprenad. Tja, en de mensen groeien hier op met bergen sneeuw en voor we het wisten had hij de ladder uit onze garage gehaald en een schop. Voor we het wisten liep hij door de sneeuw achter het huis, dat tot zijn liezen kwam. Voor we het wisten had hij de trap op het dak redelijk sneeuwvrij. Voor we het wisten zat hij op de nok van het dak en constateerde dat de trap losgekomen was en was blijven hangen op de overlooppijp van de verwarmingsketel beneden. Als je te heet stookt, zo dat hij tegen het kookpunt komt, kan hij daar zijn water kwijt. Gelukkig overkomt dat me al een tijd niet meer, omdat ik inmiddels precies weet hoe dit, in Nederland nagenoeg onbekende systeem, werkt. Waar de trap had vastgezeten was de dakplaat meegekomen (of zoiets). De trap kan dus niet vallen, want hij hangt nu achter die pijp. Hij is los van de sneeuwplakken, dus zal niet vallen. Nu e.e.a. los is van elkaar, kunnen de resten sneeuw en ijs van het dak glijden als de zon weer op de platen schijnt. Stefan heeft het gat afgedekt en een bedrijf in Strömsund gebeld. We horen maandag meer en hopen natuurlijk dat er snel iemand kan komen.

We wilden met Stefan afrekenen, want het was toch een hele klus. Hij wilde er niets voor hebben... 'Geef maar zo'n lekkere kop koffie.' zei hij! Nou, wat leuk toch weer. Hij zei ook dat er een record hoeveelheid sneeuw gevallen is deze winter. Hij zei ook dat we niet over het dak in hoeven te zitten met veel sneeuw, die zijn daar helemaal op gebouwd. Nou, dat dachten we gelukkig al wel. Maar ja, die trap, die zit daar misschien wel al zo lang als het huis oud is, het is van 1956!
Overigens zijn de binnenwegen vandaag allemaal opgeruwd, zodat ik de hond goed kon uitlaten. Op het erf gaat het zo zo, door het strooien gisteren is er wel goed naar de garage te lopen.

Ik ga jullie nu een heel mooi weekend wensen. Zondag in de namiddag plaats ik weer een bericht op Zweedse blogpraat, het verhaal van Els. Een verhaal met romantiek, dus mis het niet!

donderdag 1 maart 2012

Takdropp 2

Omdat het onderstaande niet uitnodigt tot het plaatsen van foto's, die ik dus ook niet heb gemaakt, nog maar eens een heel leuke foto van Rushy. De foto is gemaakt toen we in een oude geleende Volvo reden, omdat we pech hadden met een Ford Transit bus waar we onszelf in etappes mee wilden verhuizen. Kortom het werd gewoon een verhuisbedrijf dat het naar alle tevredenheid heeft gedaan in januari 2010 :-)). De foto komt uit het berichtje Aan het woord uit 2009.

Lieve Rushy
Ze vond het geweldig dat ze naast me mocht zitten achterin die Volvo. Oude deken op de bank en we zaten. De bench kon niet in de Volvo, dus het kon ook niet anders.

Nu naar het heden. Zo mooi als het weekend was met als resultaat de sprookjesachtige foto's met sneeuw en vogels die zongen alsof het april/mei was, zo vervelend is het nu buiten. Tenminste het dooit al een dag of drie en het is dan wel zo'n vijf graden boven nul en het waait. Her en der zijn al pakken sneeuw van de daken gegleden, maar van het huis is nog steeds niet alles af. De hele oprit is een ijsbaan. Zolang het dooit wel te belopen, maar nu gaat het weer vriezen. Ik weet nog niet hoe ik morgen de hond moet uitlaten en we weten al helemaal niet hoe de auto uit de garage moet komen. Waarom hebben de vorige bewoners de garage bergopwaarts geplaatst? Ik heb op de dooiende glooiende ijsbaan heel veel grus gestrooid, dus ik heb hoop dat het nu lekker vast vriest en daardoor begaanbaar wordt. Deze winter bracht bergen sneeuw, althans hier bij ons in Jämtland en was absurd zacht. Normaal gesproken is dit pas aan de orde wanneer wij onze zes weekjes naar Nederland zijn. Dat doen we  expres in de overgangsperiode van winter naar voorjaar. Maar nu gaat het gewoon weer winteren en zullen we wel zien hoe alles weer een beetje begaanbaar wordt. Volgende week weer sneeuw, dat wil ook wel helpen. Natuurlijk heb ik de spikes al onder mijn schoenen zitten, maar die helpen niet bij bikkelhard ijs. Ik denk dat ik die andere nu maar eens ga uitproberen Eva!

Toch hadden we vorig jaar ook even een dooi-aanval. Ha, ik heb zojuist even teruggekeken en het was op twee maart dat Clas de sneeuw van de gäststuga opruimde. Nu is het vanavond gevallen en zal hij het morgen ruimen, precies, weer op twee maart!
Maarrrrrr... we hebben het er allemaal voor over hoor! Dat weet je nu eenmaal wanneer je hier gaat wonen. Een mens moet ook eens klagen hè :-)