Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





zondag 27 november 2011

Bygdens framtid

Toen wij hier bijna een week geleden aankwamen, lag er een grote enveloppe in de brievenbus gericht aan ons beiden. Er zat geen postzegel op, dus iemand had hem in de bus gedaan. Het was een enquête van "Bygdens Framtid", letterlijk vertaald "De streek's toekomst" of vrij vertaald zoiets als "De toekomst van de streek". Of we het ingevulde formulier weer wilden inleveren op het kantoor hier in het dorp of mee wilden nemen op zondag 27 november. We werden n.l. uitgenodigd om op die dag naar Hotell Raivi Hoting te komen voor een "jultallrik" (kerstmaaltijd; letterlijk kerstbord) en een gezellig samenzijn. Het was bedoeld voor mensen uit het buitenland die in Hoting zijn komen wonen. Men wil graag weten waarom we hier zijn komen wonen, wat onze verwachtingen zijn, wat er verbeterd zou kunnen worden in Strömsunds Kommun (waar Hoting ook onder valt) en wat we bijv. missen uit ons vaderland. Dit zijn zo maar een paar punten. We hebben het formulier ingevuld en zijn vanmiddag dus naar het hotel gegaan. Bij de deur werden we verwelkomd door twee dames. Eén daarvan kende ik al, Eva heeft een bloemenzaak in Hoting. Ze woont hier ook nog niet zo lang en komt uit Göteborg. Tenslotte waren we, buiten deze twee dames, met vier Duitse en vier Nederlandse mensen. Ik moet zeggen dat het heel druk in mijn hoofd was...de twee Zweedse dames die bijzonder duidelijk spraken en die ik door het duidelijke spreken goed kon verstaan. De Duitse mensen die Duits spraken. Het andere Nederlandse echtpaar en dan ook nog de gewoonte om Engels te spreken als je er in het Zweeds weer niet uitkomt. Georgette (de andere Nederlandse vrouw) had daar ook nogal last van. Niet zozeer om te luisteren, maar om te spreken. Dan weer Zweeds proberen, dan weer Duits naar de Duitsers, dan weer...ga zo maar door. Nederlands, Duits, Zweeds, Engels, alles doorelkaar, ha, ha, het leek Babylon wel. Maar goed we kregen eerst glögg (te vergelijken met glühwein). Daarna kwam de jultallrik dat erg lekker was. Speciaal, echt Zweeds.


Natuurlijk julmust erbij en koffie na. Ik heb erg genoten van de kennismakingen en de gesprekken. Wat als eerste en voornaamste naar voren kwam is het volgende. Van de 8 buitenlandse personen, die hier allemaal al langer dan een jaar wonen, spreekt er maar één Zweeds. Zij is drie jaar lang, vijf dagen in de week naar school gegaan in Strömsund. Zij moest voor haar werk de taal snel leren. Zweeds is geen eenvoudige taal. De grammatica is moeilijk. Kan je wel nagaan als je drie jaar lang vijf dagen in de week Zweedse les hebt. Voor degenen die het dichtst bij Strömsund wonen (Peter & ik) is dat dagelijks 50 km heen en 50 km terug. Voor degenen die verder wonen is dat dan 2x daags 80 of 100 km. Zelf had ik al eens aan Inez van Strömsunds Kommun gevraagd of we niet in Dorotea naar school kunnen. Dat is maar 20 km. Nooit meer iets van gehoord. Meer waren op dat idee gekomen, maar hadden te horen gekregen dat dat niet mogelijk is, omdat het een andere gemeente is. Zal dus wel om het kostenplaatje gaan. We stelden dus unaniem voor vandaag om te vragen of het niet mogelijk is om voor de 7 personen die graag naar school willen een klas te maken in Hoting. Want we willen allemaal best heel graag! Nou, aan die vraag gaat nu gewerkt worden en het is ook de bedoeling dat we nog eens vaker bij elkaar komen. Bygdens Framtid dus en de anderen.


We moesten er om 13.00 uur zijn en toen we naar huis reden was het al donker. Vandaag is het de 1e advent. Heel belangrijk in Zweden, een teken dat kerst er aan komt. Het leek wel een sprookje in het dorp. Peter en ik wisten niet wat we zagen. Op het pleintje vuurkorven en langs alle wegen/straten marschaller. Marschaller zijn overal te koop en worden vooral in deze tijd (maar ook het hele jaar door) veel gebrand. Wij hebben ze ook altijd in de kast liggen en branden ze ook wel natuurlijk :-) Ook met Kerstmis bij de voordeur. Het zijn dus grote platte kaarsen in een blik en die zijn wind-, regen- en sneeuwbestendig. Ik was helemaal ontroerd door die sfeer in het dorp. Wat een ontzettend fijne middag!




zaterdag 26 november 2011

Kwakkelen met het weer



Het is niet veel soeps met het weer. Saai weer. Overdag net boven nul, 's nachts net onder nul. Sneeuw, dan weer regen. Vanmiddag regende het wel drie uur lang en nu vriest het weer licht. Gelukkig strooien ze geregeld grit. En........... gelukkig hebben ze gezien dat wij er ook weer zijn. Dinsdag reed hij nog tot de buren, de dag erna tot net voorbij ons. Daarna woont er niemand meer, we zijn het laatste huis. Erg blij ben ik met dat grit en met m'n nieuwe moonboots. De derde winter waarin je grotendeels met van die boots loopt, zeker als ik de hond uitlaat en dat is vaak. Het eerste jaar had ik in Alkmaar moonboots gekocht, bij Intersport geloof ik. Na een maand in de omstandigheden van een winter in Jämtland, braken de zolen in het midden van de voet in tweeën. Voor de hak dus zeg maar. Ik merkte het omdat ik natte sokken kreeg. Ik baalde enorm, want ze zaten lekker en waren ook best leuk. "Chinese troep!" zei onze buurman Åke. Ik redde me verder met hoge schoenen die ik nog had. Vorig jaar kocht ik "Skechers". Goed schoeisel! Leuk waren ze ook nog en Carina, de kapster, was er helemaal weg van. Heerlijk zaten ze, maar na twee maanden ging bij één van de twee laarzen het leer op de wreef barsten. Ondanks mijn goede verzorging. Konden ook niet tegen de omstandigheden van Jämtland. Ik kreeg mijn geld terug van Skechers! Afgelopen herfst zag ik in tijdschriften hier, met enige regelmaat, advertenties van "Kamik". Canadese boots, dus zelfde omstandigheden en gegarandeerd warme voeten bij buitentemperaturen tot -40 graden. Dat laatste vind ik niet zo belangrijk wat ik krijg nooit koude voeten. Het belangrijkste vond ik dat ze zijn gemaakt voor omstandigheden als hier. Nu het regelmatig spekglad is (daar waar geen grit is gestrooid) heb ik er veel plezier van. Regelmatig hoorde ik dat er in Nederland een "horror winter" op komst is. Alleen de naam al! Maar goed, ik kan dit schoeisel wel aanbevelen. Je hebt goede grip bij gladheid. Ze zijn wel een beetje breed. Als je heel smalle voeten hebt kan dit misschien een probleempje zijn. Ze heten Kamik Brooklyn en zijn moeilijk te krijgen in NL. Ik bestelde ze via internet (in NL dus). Wanneer zou de winter zijn intrede doen?............

donderdag 24 november 2011

De laatste loodjes


Deze eland komt tot ontdekking dat het ijs nog veel te dun is. Er ligt nog
veel water open zelfs. Het meer bij het dorp hier ligt ook nog helemaal open.
Deze foto heb ik niet zelf gemaakt.

Eindelijk een levensteken van mij. "Mobilt bredband" deed het weer eens niet. Maar daarover misschien later nog eens, nu weer verbinding en dus even vertellen over de reis noordwaarts. Ik schreef al in mijn vorige logje vanuit het hotel nabij Gävle, dat het nogal mistig was onderweg. Vanaf Friesland tot Nyborg - Denemarken de hele dag mist. De volgende dag idem dito, met dit verschil dat het onder Stockholm over ging in regen. Eenmaal in Gävle was het droog. We sliepen in Hotell Ramudden in Valbo (nabij Gävle). Het is een nieuw hotel (ruim een jaar oud) en ik moest een nummer bellen, zodat iemand op afstand de deur open zou doen, ik zou binnen de kamersleutel (kaart) vinden. Dat lukte allemaal. Het was een keurige kamer, ja, alles nieuw. Het beviel me wel, alles bijelkaar. Een super handige plek, je bent zo in de stad om even gezellig uit eten te gaan. We weten daar een goed adres. Maar Peter wil er niet meer naar toe in de toekomst, hij vond het bed veel te zacht en heeft slecht (onrustig) geslapen. Ik had er helemaal geen last van. Bij een volgende gelegenheid dan maar weer het hotel in Gävle zelf, waar we al eens sliepen. De derde dag nog maar 500 km. te rijden (van de 2100). Om 08.00 uur vertrokken, dus we dachten wel ongeveer tussen 14.00 - 15.00 uur thuis te zijn. In Sundsvall nog even volgetankt en koffie gedronken. Dat doen we altijd bij hetzelfde tankstation, want daar hebben ze onwijs lekkere cappuccino. De wegen waren nog steeds brandschoon. Het was in Sundvall +5 graden. We hadden, toen we nog in NL waren, een waarschuwing gekregen van Eva, van mogelijk ernstige gladheid in Jämtland (ook in Värmland zou het glad zijn en in andere delen eromheen). Zij stuurde een link naar een bericht hierover. De spijkerbanden lagen achterin de auto. Moeten ze er nu om of niet in Sundsvall? Tja, +5 graden, schone wegen. Niet gedaan. Op weg naar Bispgården. De zon brak door, prachtige omgeving (langs de rivier Indalsälven), wat genoot ik, helemaal in mijn sas. Na Bispgården (+4 graden) richting Sollefteå, om na een poosje weer linksaf te slaan richting Ramsele, Hoting. Inmiddels was het weer mistig geworden. Jammer. Toen waren we door Ramsele, nog 80 km. te gaan. Daar begon de ellende. Oh, mijn hemel, spekglad! Wel een of twee centimeter ijs op de weg en slecht zicht. Daar ga je dan met je Hollandse (super-)winterbanden. We hadden niet meer op deze ellende gerekend. Er lag zelfs sneeuw! Nergens in Zweden ligt sneeuw, dat vertelden de Zweden onderweg ook, maar hier ligt sneeuw. Het is een weg met weinig verkeer, weinig bebouwing, geen gelegenheid om te keren (al helemaal niet op zo'n gladde weg). We waren zo in Ramsele terug geweest en hadden daar de spijkerbanden er onder kunnen laten doen. Er zat niets anders op dan heel rustig door te rollen. En..........hopen dat we niet weer zo'n debiele bomenwagen tegen zouden komen. Die houden met niets en niemand rekening, rijden op de middenstreep of erger. Zo rolden we door en door, Peter reed, mijn handen krampachtig en mijn maag in de knoop. Wat was ik bang! Ik had het niet meer. Op de helft, dus na zo'n 40 km en nog 40 km te gaan, kwamen we door Backe. Daar zagen we een bedrijf dat mogelijk banden kon verwisselen. Het terrein had gelukkig wat ruwe sneeuw, maar ook ijs. Ik naar binnen om te vragen. Eigenlijk hadden ze niet veel tijd, maar ze begrepen mijn angst wel en wilden het doen als we 20 minuten geduld hadden. Er stond n.l. een auto op de brug die even afgemaakt moest worden. JA, NATUURLIJK wilden we wel even wachten. Achteraf viel het nog mee, na 10 minuten kon Peter de auto al op de brug rijden. Een kwartier later rekende ik 200 kronen af (wat goedkoop ook nog!) en daarna vervolgden we onze weg. Wauw, alle angst viel van me af. Eenmaal met die banden eronder, kun je weer gewoon rijden, die banden zijn echt fantastisch. Voortaan gaan de banden er  uiterlijk in Sundsvall (= kust) onder, ook al zijn de wegen daar schoon. Dus veilig aangekomen. Rushy was helemaal gek van blijdschap toen de autodeur open ging. Overal op het terrein staan hondenpoten, alles moest natuurlijk even gecontroleerd worden.
Het is nog steeds zacht weer. De drie centimeter sneeuw die er lag verdwijnt heeeeeeeeeeel langzaam. Er worden weer records gebroken, ik geloof dat het bijna honderd jaar geleden is dat het zo zacht was in deze tijd van het jaar. Voor nu laat ik het hierbij, tot later...............

zondag 20 november 2011

Verbinding

We zijn nu in Valbo nabij Gävle in een hotel. Daardoor hebben we nu een internetverbing, via het hotel dus. Het lukte me vandaag niet om verbindging te krijgen via ons eigen modem. Ik heb werkelijk geen idee waarom niet. Eind september werkte alles perfect en ik heb geen instellingen gewijzigd of i.d. Wat ik er eigenlijk mee zeggen wil is dat jullie niet ongerust moeten worden als ik me niet gelijk meld morgen of overmorgen. Wellicht lukt het me dan nog steeds niet en moet ik eerst uit zien te vinden waarom niet.
We hebben veel mist gehad onderweg. Eigenlijk vanaf huis gisteren tot iets onder Stockholm. Je kon wel redelijk goed doorrijden, maar het rijdt niet leuk. Onder Stockholm begon de regen. Nu is het droog en +4 graden. Ik ga lekker de hond nog even uitlaten en dan lekker slapen. Tot later en ik hoop dus dat het niet te lang zal duren.


vrijdag 18 november 2011

We gaan


Ongeveer een jaar geleden bijna in Hoting,
nu zal het er wel anders uitzien, geen sneeuw!

Morgenochtend vertrekken we dan weer na zeven weken Nederland. Deze zeven weken zijn wel omgevlogen. In Zweden is het ook veel te zacht voor de tijd van het jaar. Er ligt nog geen sneeuw! Slechts een enkele keer lichte vorst, net als hier. Vanavond kreeg ik wel een bericht dat het komend weekend in midden Zweden gaat ijzelen, later sneeuwen. Tegen de tijd dat wij er door moeten lijkt het weer te dooien, maar zeker is dat natuurlijk niet en ik ben er niet blij mee. De spijkerbanden liggen dan achterin de auto, dus misschien laten we die er in Gävle omheen doen. Nu in ieder geval lekker op tijd naar bed, uitgerust op weg. Tot later..........

zondag 13 november 2011

Oproepje... HELP!

Ik wil even jullie hulp inroepen.
Bij het zien van mijn poppen op de bank, moest iemand denken aan een serie, die in het begin van de jaren tachtig op de Nederlandse televisie te zien was. Noch hij en ik, noch twee bekenden die heel veel over Zweden weten, kunnen achter de naam van deze serie komen. Wie weet is er onder de lezers iemand die ons kan helpen. Het speelde in een alleenstaand huis op een Zweeds eiland. In het huis waren vreemde gebeurtenissen aan de gang. Er was onder andere een kamer waar een aantal poppen op een schommelstoel zat. Deze poppen gingen spontaan wenen. Het plot was dat men trachtte de bewoonster gek te maken. Wij wachten in spanning af en voor degene die voor ons het juiste antwoord heeft, heb ik een leuke verrassing. Je kunt hieronder een reactie geven, maar je mag me ook mailen, de link vind je in de rechter kolom. Bij meerdere goede oplossingen verloot ik het presentje. Tijd tot donderdagavond a.s., zodat ik het presentje voor ons vertrek, vrijdag nog op de post kan doen. Tja, ik blijf optimistisch.
Inmiddels hebben we de oplossing ontvangen van Tineke, zie hieronder bij de reacties.


GJN

vrijdag 11 november 2011

11-11-11


Vandaag naar de poppendokter in Norg om de poppen Anja, Jet, Wiesje en Puck op te halen. Ze waren klaar. Nou, de datum zal ik niet snel vergeten. Hier nog een oude foto met Jet zonder ogen (lagen in haar hoofd) en Wiesje met een plat hoofd en mismaakt haar. De Schilpadpop Anja is helemaal weer heel, echt niet te geloven, je ziet er niets meer van. Echt een kunstwerkje. Jet kan weer zien en Wiesje ziet er ook prachtig uit. Ik kan ze jullie nog niet laten zien, want de mevrouw die me hielp (de dokter :-) zelf was er niet, dus ik kon haar geen persoonlijk compliment geven) heeft ze helemaal dik ingepakt met noppenfolie. Omdat we volgende week zaterdag al gaan rijden, laat ik ze lekker ingepakt zitten. Wel jammer, maar dan hebben jullie de foto nog tegoed.

donderdag 10 november 2011

Reuzenvlinders, orchideeën, tropische tuinen en dat allemaal om de hoek.



Dinsdag had ik afgesproken met Silvia. Ik had haar een half jaar niet gezien. We skypen wel als wij in Zweden zijn, maar als we in Nederland zijn doen Silvia en ik altijd iets leuks samen, zo mogelijk op een locatie ergens tussen ons in. Dit keer werd dat Luttelgeest in de polder (niet zo ver van Emmeloord). Silvia vond het ook wel een leuk idee om naar de Orchideeënhoeve te gaan. Toen ik vroeger nog bij mijn ouders woonde, waren de ouders van de eigenaren van de hoeve onze buren. Mijn vader had een kwekerij, hun vader had een kwekerij. Later zijn ze naar de Noordoostpolder verhuisd, omdat de kwekerij in Aalsmeer te klein was geworden qua oppervlakte. Leuk om eens een kijkje te nemen, ik was wel benieuwd. We waren onder de indruk en hebben erg genoten.





De meeste indruk maakten de vlinders. Het zijn vlinders die voorkomen in Midden-Amerika. Vooral de grote die op de foto op het fruit zitten. Ze zijn wel 10-15 cm. (spanwijdte) en blauw als ze hun vleugels "open doen". Helaas heb ik geen echt scherpe foto kunnen maken, maar op de site van de hoeve is hij goed zichtbaar.




klikklik om de interessante tekst te kunnen lezen

De kwekerij


Er is ook een restaurant en een verkoopafdeling. De foto's zijn niet van hoge kwaliteit. Ik ging helemaal niet met het idee foto's te maken. Gelukkig zat mijn oude kleine toestelletje wel in mijn tas.

maandag 7 november 2011

Vriendinnen


Zaterdag 5 november. Mijn wekker loopt af om 06.00 uur. Ik kan moeilijk wakker worden en draai me nog even om, wetend dat de wekker (van mijn mobieltje) om 06.15 uur weer zal aflopen, uitstel van executie dus. Om 06.15 uur sta ik zuchtend op. Oef, ik lag nog zo lekker. Ik kleed me aan, tut me op, eet een boterham en maak er ook wat klaar voor onderweg. Nog even met de hond uit, dan kan Peter voorlopig lekker uitslapen. Een bakkie koffie, het wakker worden lukt nog niet helemaal. Om 7.40 uur rijd ik weg. Ik wil uiterlijk 10.00 uur in Aalsmeer zijn. Ik heb het best naar mijn zin in de auto. Ik rijd over Wolvega, Kuinre, Emmeloord, Lelystad, Almere, Amstelveen. Geen file! Wat heerlijk op de weg op een vroege zaterdagochtend! En het is zulk prachtig weer. Ik heb een nieuwe CD gekocht. De cd van De Dijk met Solomon Burke. Die had ik nog niet. Die reist vandaag mee natuurlijk. Kan ik zo hard draaien als ik wil en zo vals meezingen als ik wil. Heerlijke cd. De Dijk met Soul! Nummer vijf heb ik wel 10 keer gedraaid denk ik. Nummer vijf heet “More Beauty” en is echt een nummer voor in de auto. Solomon Burke die inmiddels is overleden. Ik denk weer aan de tijd waarin we regelmatig naar optredens van De Dijk gingen. Altijd super gezellig en leuk! (hè Suzan?!!) Ja, ik ben nog van de oude stempel met mijn CD's. Natuurlijk download ik ook wel eens wat. Maar goed, het reed zo snel dat ik al om 09.15 uur de afslag bij Plein 1960 in Amstelveen nam. Ik ben op weg naar Anna. We hebben een “meidendag”. Yvonne, Tonia, Anna, Ria, Ingrid, Anneke en ik. Het is een jaar geleden dat ik ze zag. Ik ben om 9.30 uur bij Anna. Beetje te vroeg, zal ik nog even langs mijn moeder gaan? Nee, toch maar niet, is niet genoeg tijd over, ik ga aan het einde van de middag wel bij haar langs. Anna zet lekker even koffie voor me. We verzamelen en gaan met z’n 5-en naar Tonia. Ze woont met haar man in Alphen a/d Rijn en is onlangs verhuisd. We gaan hun nieuwe stek bekijken, drinken bij Tonia koffie en gaan dan Alphen in en lunchen gezellig ergens. We zijn naar een gezellige markt geweest, hebben dus lekker geluncht en vooral bijgekletst. Jammer dat Ingrid er vandaag niet bij kon zijn. We kennen elkaar veertien jaar, wij GYTARIA! (De eerste letters van onze voornamen). Veertien jaar, de jongste van ons was toen 29 en de oudste 61 jaar. Van het leeftijdsverschil hebben we nooit ook maar iets gemerkt. We deden een cursus, een assertiviteitscursus, dat was toen een hype. Ik zag de advertentie destijds in de krant en besloot er naartoe te gaan. Ik dacht toen dat ik dat nodig had. Ik was niet weg van de cursus. Natuurlijk waren wij allemaal veel te aardig en lief en natuurlijk moesten we veel meer van ons afbijten. En wat me vooral tegen de borst stuitte was dat ze (de maatschappelijk werkster die de cursus gaf) steeds maar herhaalde dat dat allemaal de schuld was van onze ouders, want we moesten zgn. een braaf meisje zijn. Daar moeten ze bij mij niet mee aankomen. Ik had geweldige ouders en een geweldige jeugd. Nee, ik heb eigenlijk niet veel aan de cursus gehad. Achteraf vind ik ook dat ik hem niet nodig had, ik vind het best zoals ik ben. Wat wel heel leuk is aan de cursus is dat we zo goed met elkaar konden opschieten. Zo goed dat we toen hebben afgesproken elkaar te blijven zien. Geheel vrijblijvend. Een paar keer per jaar. Heb je zin dan kom je, heb je geen zin dan kom je een keer niet. En steeds weer verheugen we ons er allemaal op als we weer afgesproken hebben. Echt een leuke “club”. Geen afgunst, geen verwijten, geen veroordelingen, veel begrip, lief en leed gedeeld. Lieve meiden, het was weer een ontzettend leuke dag gisteren. Blij dat ik er dit keer weer bij kon zijn. Ik zie jullie komend voorjaar weer. GYTARIA is echt bijzonder!
Ik ben daarna dus nog naar mijn moeder gegaan, ze was de eettafel aan het schoonvegen met haar vest. Even lekker bij haar gezeten hand in hand en wat gedronken samen. Op de terugweg was het alweer donker en ik was een half etmaal later weer thuis.

zondag 6 november 2011

vrijdag 4 november 2011

De Kamelenmarkt




de foto's komen van het internet
De afgelopen twee zaterdagen zijn we even naar de Kamelenmarkt in Appelscha geweest. Appelscha ligt hier een paar kilometer vandaan. Doordeweeks reden we al eens door Appelscha en vroegen ons toen af waar die beschilderde marktkarren, die dicht waren, voor zouden dienen. Er stond wel iets bij van een kamelenmarkt. Totdat Peter er laatst op een zaterdag langs reed en er leven in de brouwerij was. Hij kwam naar huis en vroeg of ik zin had om er een kijkje te nemen, het leek een openlucht vlooienmarkt zei hij. Het was heerlijk weer, dus waarom niet?! Het zijn dus allemaal marktkramen die er permanent staan zeg maar. Stel je zo'n notenbar op de markt voor, die komen vaak met zo'n lange smalle kar, waarvan dan aan één lange zijkant een klep open kan. Zulke karren dus. Ze zijn allemaal beschilderd. Er staan ook mensen op het grasveld met hun spullen op een kleed. De markt bestaat al zo'n 20 jaar. Van april tot oktober weten de toeristen (Appelscha is best toeristisch) en de mensen die er in de buurt wonen, de markt te vinden. Echt een publiekstrekker dus. We zochten niets speciaals. Er stond een man die alles verzamelt van Rien Poortvliet en hij had allemaal Rien Poortvliet kabouters. Geen nieuwe, maar van die doorleefde (die zijn dan het leukst). Ik houd helemaal niet van tuinkabouters, maar deze vond ik zo leuk (en Peter ook wel), zodat we het niet konden laten er een paar te kopen. Kabouters met hoge rechtopstaande puntmutsen. Tomtar (kabouters) zouden de Zweden zeggen en ik moest ook gelijk weer aan die prachtige tekeningen van Lennart Helje denken. Ik zag de kabouters al helemaal staan onder de varens in de tuin, die enigszins verhoogd staan en die ik altijd zie als ik onder het huis de garage uit kom. De man van de kabouters had ook oude singletjes liggen. Plaatjes weet je wel, met muziek van vroeger erop :-) Peter moest gelijk aan de jukebox van Christien in Hälla denken. De jukebox in haar 50 tals café (50-er jaren café) zit lang niet vol. Als je op de link klikt, zie je het café, de oldtimers die er afgelopen zomer langskwamen vanuit Junsele, en aan het eind kan je de jukebox uit die tijd goed zien. We snuffelden tussen die plaatjes voor Christien. Hij zei dat hij thuis nog meer plaatjes had. We besloten dan om Christien in tussentijd te vragen of ze geïnteresseerd was en de week erop dus terug te gaan. Helaas had hij er de week daarop, dus afgelopen zaterdag, niet meer bij zich, alleen dezelfde als de week ervoor. Hij had ze niet kunnen vinden (of was ze vergeten?). Toch een paar gekocht. Verderop was nog iemand met plaatjes. Nou niet je van het, want het moet natuurlijk wel uit de 50-er en 60-er jaren zijn. We kochten er daar drie. De rest legde ik weer terug op het kleed op de grond. "Die hele stapel mag je dan ook hebben voor 2,50." zei hij (de drie waren één euro p.st.). Nou ja, het was wel een stapeltje van zo'n 10 cm. dik. Kan je je geen bult aan vallen. Christien kijkt maar wat ze daar mee doet. We vonden ook nog wat oude blikjes om het rond haar toonbank op te vrolijken (had ze om gevraagd). Dit was tevens de laatste zaterdag van het seizoen dat de markt open was.  En de kamelen....................? die hebben we niet gezien. Op de plaats waar ze zouden moeten zijn stonden nu twee andere dieren die me meer aan lama's deden denken.


 p.s. Een nieuw recept op kokkerellen, klikklik hier of in de rechter kolom. Ook is het nu een goede tijd voor de pompoensoep die op Kokkerellen staat!

woensdag 2 november 2011

Rushy is er alweer klaar voor!

Dit staat ons weer te wachten, maar nu
ligt er nog geen sneeuw in Jämtland.

Vandaag is Rushy naar de dierenarts geweest. Wij zijn meegegaan, leek een goed idee. We zijn weer naar het oude vertrouwde adres in Noord-Holland gegaan, en wel in Schagen. Daar hoef ik niets te zeggen, het hele paspoort van Rushy wordt weer op en top ingevuld met alle stempeltjes en er wordt niets over het hoofd gezien. Hier moet ik het allemaal voorkauwen. Ook krijgen we dan alvast de pillen (wormenkuur) mee die ze binnen 10 dagen voor vertrek verplicht moet hebben. Het stempeltje ervan staat nu al in haar paspoort. En..........dan ook nog minstens de helft goedkoper dan hier. Oftewel, als je je brandstof eraf trekt, kan je nog een leuk dagje uit doen ook. Kennissen bezoeken, wat lekkers eten en zelfs nog een leuk truitje kopen. Hier mocht ik niet alvast de pillen (wormenkuur) mee, want ik kon ze wel eens niet geven. Duur grapje dan, want het kostte een extra consult van dertig euro (excl. de kuur)! Nee, daar trap ik niet meer in. Uiteraard geef ik de wormenkuur. In Schagen is het echt een fijn adres. Rushy is er ook helemaal op haar gemak. Ik heb al wel eerder geschreven over haar en dat ze best niet altijd even gemakkelijk is bij andere mensen en honden. Bij de dierenarts is ze zo voorbeeldig! Alles mag hij doen. Nagels knippen, in haar oren kijken, haar gebit bekijken. Dat is ook vandaag allemaal gebeurd. Daarbij nog een Rabiës inenting (die was bijna verlopen), en de jaarlijkse cocktail. En de wormenkuur niet te vergeten.  Rushy is er klaar voor, alleen weet ze het nog niet. In Zweden is het ook veel te zacht weer voor de tijd van het jaar. De temperaturen komen zelfs in Hoting nog niet of nauwelijks onder nul. Mag van mij nog een week of drie zo blijven, tot we er zijn.