Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





woensdag 30 maart 2011

Tegoed: geiten

Er is een geitenboerderij in Ramsele, dat is niet zo heel ver van Hoting. Ik kwam erachter toen we geitenkaas kochten op de Hoting marknad met midsommar. Ik vond een website en een weblog over de geitenboerderij. Ik vond dat heel erg leuk, geiten in dit klimaat! Altijd heb ik eigenlijk zelf wel een paar geiten willen hebben, maar nooit gedaan. Toen we nog in Oudesluis woonden hadden we genoeg grond om wel een paar geiten te houden, maar de buren hadden al geiten, en zij waren blij met ons stuk grasland erbij (dat mochten ze gratis gebruiken). Zo hadden we wel de lusten en niet de lasten van geiten. Dat klinkt minder aardig dan ik het bedoel, ik vond het n.l. enig. Er liepen geiten en toch waren we vrij om te gaan en staan waar we wilden. Deze buren zijn Teun en Joke die ons afgelopen zomer met hun caravan een verrassingsbezoek brachten. Dat was een gezellige week. Begin van dit jaar, toen we dus in Hoting waren, stuurde ik “Tove” een mailtje. Op haar blog en website staat n.l. dat je de boerderij mag komen bezoeken. Een telefoontje om te vragen of er wel iemand thuis is is voldoende. Ik schreef Tove dat ik ook wat vragen wilde stellen. Ik had Joke n.l. beloofd een stukje te schrijven voor het “geitenblad” van de liefhebbers en hobby-houders van de Nederlandse Landgeit.

Dit zijn de eerste kleine geitjes van vorige week.


Tove vond het prima en adviseerde dan te komen als de jonge geitjes geboren zouden zijn. Het liefst een week of twee daarna, omdat de moedergeiten in het begin misschien nerveus zouden worden van bezoek. Ze vermoedde dat de kleintjes begin maart geboren zouden worden, dus zo vanaf half maart zou ik eens kunnen bellen. De geitjes kwamen twee weken later dan begin maart. Wij gingen eerder naar Nederland dan gepland. De geitjes waren toen zelfs nog niet geboren …… jammer, jammer, jammer, van een bezoek is het (nog) niet gekomen. Dus een verslag van een a.s. bezoek houden jullie nog tegoed. Maar hier alvast wat foto’s. Ik heb Tove gevraagd of ik ze mag gebruiken en ze zei ja. De boerderij heet “Meåfors Getgård”.



Deze geiten hebben het toch wel getroffen, of niet soms?!!!

De kaas is ook niet te versmaden!

Dit is de link van haar blog en dit is de link van de website. Als je er foto’s op kijkt kan je zien dat ze ook nog andere dieren hebben.

@ Tove: Kära Tove, Tack så mycket att jag får använda dina bilder. De är underbara!


maandag 28 maart 2011

Schermbeveiliging..........



Schermbeveiliging .......... het klinkt nogal saai. Maarrrrrrr, dat is in mijn geval helemaal niet zo!!! Als deze computer op de schermbeveiliging “springt”, is het juist genieten. Zo’n 600 foto’s van Zweden komen dan in een diavoorstelling voorbij. Dit keer staan de foto’s ook allemaal al op een externe schijf, omdat ik alle foto’s van afgelopen zomer van half juli tot eind september kwijt ben door een crash in oktober. Dat gebeurt me natuurlijk niet weer. Als de diavoorstelling voorbij komt, kijk je steeds toch weer even als je langsloopt of i.d. Heimwee krijg ik ervan. Als ik dan bovenstaande foto’s zie van vorig jaar in juni, weet ik dat dat geen drie maanden meer duurt. Neemt niet weg dat ik hier nu ook wel geniet van het voorjaar hoor. Ik heb van de week al 5 keer ooievaars gezien in de buurt. Dat doet me dan weer denken aan de kraanvogels die, evenals de ooievaars, nu vanuit het zuiden terugkomen. Toen we twee weken geleden terug reden, zagen we ze al in Denemarken. Waarschijnlijk nog te koud om al hogerop te gaan. De kraanvogels komen ’s zomers veel voor bij ons in Zweden. Ik zie en/of hoor ze dan ook vaak. Groot zijn ze, groter nog dan ooievaars. Begin april verzamelen ze met meer dan 10.000 bij het Hornborgameer in Zuid-Zweden, ongeveer 150 km ten noordoosten van Göteborg, om daarna in kleinere groepen en paren door te trekken naar hun broedplaatsen, dus ook door naar Jämtland en Lappland.

Een mooie week gewenst!


woensdag 23 maart 2011

Paaseitjes

Hebben jullie nu ook zo’n zwak voor paaseitjes? Ik wel. Het ligt er natuurlijk wel aan welke paaseitjes, want er zit nogal verschil in. De gevulde vind ik het lekkerst. Peter is gek op koek, ik niet zo, ik ben gek op chocolade. In Zweden bakte ik wel koekjes, omdat ik het leuk vond ze te kunnen presenteren. Eenvoudige koekjes, zoals gember- en haverkoekjes. De laatste soort lijkt een beetje op kletskoppen, maar i.p.v. pinda’s zitten er grove havervlokken in. Je kunt er trouwens allerlei granenvlokken in doen. Het recept van de haverkoekjes staat trouwens op Kokkerellen. Een heel simpel recept. Ook leuk om met kinderen te doen. Maar goed, weer even over de paaseitjes. De laatste drie jaar zijn we steeds maanden achtereen in Zweden, maar nog nooit waren we er rond Pasen. Dat besef ik me nu eigenlijk, nu ik aan de paaseitjes ben. Ik weet geeneens of ze in Zweden ook zoveel paaseitjes hebben. In ieder geval worden ze niet in februari al aangeboden zoals in Nederland. Ik heb wel gelezen over Pasen in Zweden, dat ze er meer aan doen. Nog niet eens zozeer uit christelijke overwegingen. Als ik aan Pasen in Zweden denk, moet ik meer aan kaarten denken met heksen op bezems erop. Normaal gesproken zou ik nu heerlijk gaan snuffelen op het net, om hier veel meer over te weten. Maar omdat we maar een maand of vier per jaar in Nederland zijn, werken we hier met een KPN dongel. Fast internet. Nou dat valt wel tegen. Ook valt het tegen hoe lang je kunt internetten zonder bij te hoeven betalen. Afgelopen najaar waren we hier ook twee maanden. We probeerden het internetten echt binnen de perken te houden, dus niet allerlei blogs met heel veel foto’s bekijken per dag. Evengoed waren we die twee maanden ongeveer honderdzestig euro per maand kwijt aan de dongel!!! Het abonnement loopt komende herfst af. Dan hebben we hem twee jaar. Voor die tijd een andere oplossing zoeken. Misschien met iemand “meeliften” hier in de buurt. Maar het moet wel een beveiligde verbinding zijn, anders willen we het niet. Dan kan je aan diegene (mee-)betalen voor die tijd. Ik heb al wel mensen op het oog aan wie ik het durf te vragen :-) . Dus lieve mensen, heeft iemand een goed idee betreffende periodiek internetten in Nederland??? Ik houd me aanbevolen! Of als onder jullie een Zwedenfan of –kenner is; ……………… hebben de Zweden ook chocolade paaseitjes? Ik vind het leuk als je het me laat weten!


maandag 21 maart 2011

Nog één keer

Ik vervang deze tekst zeer binnenkort door een nieuw berichtje! Het kwam er even niet van en ik voelde me ook een beetje murw. Nog eventjes geduld...
Ik heb de tekst hierboven toch maar laten staan, omdat erop is gereageerd en ga nu verder...
Gek, maar ik heb een beetje moeite de draad hier op te pakken. Zit even niet in het ritme van vaak schrijven. Het liefst wil ik nog een keer schrijven over mijn moeder. 'Maar dit is een blog over Zweden,' dacht ik, 'maar het is ook een blog over ons, over mij en over wat ons en mij zoal bezighoudt.' dacht ik toen. De toestand van mijn moeder speelt daar op het ogenblik een belangrijke rol in. Ze speelt altijd een belangrijke rol in mijn leven, maar nu... Kortom, ik vind het fijn om nog een keer over mijn moeder te schrijven. Het is ook prettig iets een beetje van je af te schrijven. Dus nog een keer over mijn moeder voor ik de draad weer een beetje op ga pakken. Gisteren (zondag) naar haar toe geweest. Twee uur rijden heen, twee uur rijden terug. Het is prettig om juist (ook) in het weekend te gaan, minder kans op files. Wat waren dat ook alweer files? Was het in Hoting eigenlijk vergeten wat files ook alweer zijn. We waren er om ongeveer twaalf uur. Dit tijdstip omdat ik haar dan kan helpen met het eten. Dan heb je ook meer contact dan dat je er gewoon maar bij zit. Ze had een kadetje met gekookt ei voor zich en een plak ontbijtkoek. Ze zat in de rolstoel en lag niet in bed. Ze zat daar al vanaf 10.00 uur met dit bordje eten voor zich. Haar handen zaten onder opgedroogd ei. Ik dacht dat het voor de lunch was, maar nee, het was nog haar ontbijt. Een uur later zat het kadetje ei en de plak ontbijtkoek erin. Ook de kop koffie en nog een beker melk. Ze kan niet meer zelf het glas oppakken. Als je er een rietje in zet, drinkt ze het achter elkaar leeg. Ze was goed te spreken. Heeft geen drang meer om te gaan lopen, iets wat ze enorm veel deed door de onrust in haar. Na de operatie aan haar heup had ze snel weer dat ze wilde lopen, maar nu ze een scheur in het schaambeen heeft opgelopen na de val in de eerste helft van februari, en daarvoor een morfinepleister heeft tegen de pijn, doet ze geen moeite meer om te gaan lopen. De tijd dat we er waren noemde ze me een paar keer bij mijn naam. Ook toen ik even weggelopen was, riep ze me bij mijn voornaam. Dat had ik niet verwacht. Ik heb haar handen schoongemaakt en lang hand in hand gezeten met haar. Contact maken gaat redelijk goed door haar echt aan te kijken. Dan komen er opmerkingen als 'wat ben je toch een lieverd' en 'gezellig'. Doordat ze is afgevallen is haar gezicht veranderd. Ze zag er altijd nog jong uit voor haar leeftijd, maar nu lijkt haar huid zo dun en zijn de rimpels verschenen. Als ze heel lief naar me lacht, lijkt het daardoor een beetje een grimas. Tien jaar al weten we dat ze Alzheimer heeft. Als je terug denkt besef je je dat de eerste tekenen zich zo’n twintig jaar geleden al aandienden. De aller- allermoeilijkste tijd was tussen de 3 en 7 jaar geleden toen ze heel veel huilde, omdat ze alles kwijtraakte. De overgangsfase zeg maar. 'Ik word hartstikke gek!' zei ze dan wel eens. Zo intens zielig. En wat is de waarde van het leven nu nog voor haar? Ik kan niets bedenken. Hoewel ze nu niet lijkt te lijden en redelijk tevreden lijkt zoals ze daar dan zit in haar kleine wereldje. Mocht ze toch nog iets afschuwelijks onder de leden hebben, hoop ik echt dat ze niet meer hoeft te lijden. Een darmonderzoek is uit den boze. Het is een zeer zwaar onderzoek, dat ze niet meer aan zou kunnen. Ze zou er ook niets van snappen. Toen er eind vorig jaar een hartfilmpje gemaakt moest worden omdat ze haar gingen opereren (heup), trok ze steeds die dingen van haar borst. Ze is ook erg achteruit gegaan door die narcose. En als ze dan iets zouden vinden is een operatie al helemaal niet meer aan de orde. Daar is ze veel te zwak voor. Ik vind wel dat het genoeg is geweest voor haar. Geen leuke jeugd (Assepoester), een kind verloren (een broertje, ik was toen drie jaar) waardoor het leven voor haar veel van zijn glans had verloren, en toen de Alzheimer. Mijn moeder was (en is nog steeds!!!) een enorm lieve moeder en vrouw. Ze knuffelde ons plat toen we klein waren, was zorgzaam en ze was ook iemand die alles kon missen. Als ze iets had gekocht moest je goed uitkijken wat je zei. Vooral niet te enthousiast zeggen dat je het ook mooi vond, want dan kreeg je het. Wel moeilijk, want zeggen dat je het niet mooi vond was ook sneu. En niet alleen wij, maar ook familie en kennissen. Ze was ook gek op dieren. Kortom, ik ben blij en dankbaar dat juist zij onze moeder is. Als ze komt te overlijden, zal ik dat heel erg vinden, vreselijk, omdat ik zoveel van haar houd, maar ik zal ook denken dat ze dan verlost is uit deze onmenselijke situatie en gelukkig is bij mijn vader die twee jaar geleden overleed. Na bij mijn moeder te zijn geweest gisteren, hebben we nog viooltjes op zijn graf gezet.
Vandaag zijn we lekker de bossen ingegaan hier. Erg van genoten. Het is fijn dat het zulk mooi weer is. Gisteren nog twee leuke mails gekregen vanuit Zweden. Een van Wiveka en een van Kerstin. Åke vertrekt morgen weer naar Åkersberga en zal zijn Wiveka weerzien. Clas zal het wel erg jammer vinden dat de andere twee huizen dan weer leeg zijn. Ik weet dat hij dat niet leuk vindt. Hij zal in ieder geval tot Pasen moeten wachten, dan komen Åke en Wiveka samen weer even naar Hoting. En ik ga maar eens neuzen hier voor een leuk behangetje voor de gäststuga. Zag in Zweden ook wel behang, maar hier neust het nu leuk en ik heb niet zoveel nodig omdat er een houten lambrisering zit. Dus alleen de bovenste helft hoeft dan maar. De lambrisering wil ik verven. Nou tot snel en lieve groeten van

donderdag 17 maart 2011

Berichtje

Maandagochtend in Duitsland nabij Hamburg

Eindelijk even een berichtje. Maandag kwamen we in de loop van de middag hier aan in Oosterwolde Friesland en we waren moe. Onderweg even een paar eerste noodzakelijke boodschappen gedaan, het tehuis in Aalsmeer gebeld en een tukje gedaan. Toen ik het tehuis belde kreeg ik mijn moeder aan de telefoon, want ze was weer uit bed en goed geluimd. Ik was blij verrast. Toen ik vorige week de arts aan de telefoon had toen we nog in Zweden waren, en vertelde dat ons plan was eind maart naar Nederland te reizen, zei ze dat ze drie weken wel erg (te ) lang vond. Op dat moment ging het n.l. helemaal niet goed. Wel zei de arts erbij dat ze het heel moeilijk vond, want dat ze voor hetzelfde geld de zomer nog door hobbelt. Ik zal niet in details treden wat mijn moeder allemaal heeft buiten de Alzheimer. Ze is in de drie maanden dat we weg waren 6 kilo afgevallen. Natuurlijk valt dat erg op. Dinsdag zijn we n.l. naar haar toe geweest. Ook hadden we een gesprek met de evv’er en de arts. Hieruit bleek dat mijn moeder in de allerlaatste levensfase is. Het was fijn dat ze dinsdag voor het eerst weer in de (rol)stoel zat en niet meer in bed lag. Ze zei zelfs dat ze het gezellig vond dat ik er was. We kunnen niets doen, afwachten en haar zoveel mogelijk bezoeken.
Nu wil ik me maar weer op de cursus Zweeds storten. We zijn hier in ieder geval tot eind mei zoals al gepland was. Maar dat is nu moeilijk te zeggen, ik heb geen idee hoe het loopt en wat we dan doen. Maar buiten mijn moeder om kunnen we ook niet eerder naar Zweden omdat ik 11 april twee implantaten in mijn mond krijg en de nazorg tot eind mei duurt. Zweden, het lijkt wel of we er al langer weg zijn, gek is dat. Vorige week waren we er nog gewoon. Prachtig weer was het toen.

maandag 14 maart 2011

Aangekomen in Nederland. M'n moeder even aan de tel. gehad. Was leuk. Gaat iets beter. Later meer................

zondag 13 maart 2011

Onderweg in zuid-oost Zweden

Mooi Jämtland


We rijden nu nabij Norrköping onder Stockholm. Geslapen in Nyköping. Gisteren was het geweldig mooi weer. De hele dag volop zon. Dat resulteerde op de E4 langs de oostkust in een nat wegdek omdat het vanaf daar dooide. Omdat we zuidwaarts rijden en dus tegen de zon in was het glimmende wegdek wel vermoeiend voor je ogen. Nu rijden we dus onder Stockholm en de sneeuwlaag wordt dunner en dunner. Net zag ik iemand bij een dorpje nog een wanhopige poging doen te langlaufen op een laag sneeuw afgewisseld door stukken waar het gras al doorheen komt. Beetje raar gezicht die langlaufer daarop. Inmiddels weer iets verder en op weg naar Linköping zijn de akkers al nagenoeg zonder sneeuw. Daar is in Hoting nog geen sprake van al is het daar al een poosje en de komende tijd boven nul overdag, maar 's nachts nog lang niet. Waar we vannacht sliepen was het vannacht -2 en om acht uur, toen we gingen rijden al weer boven nul, zodat we niet hoefden te krabben. Vandaag is het helaas bewolkt. Ik vind het landschap hier langs de snelweg niet zo fraai en mis Jämtland. Ging echt met pijn in het hart weg daar, maar dat is minder belangrijk door de reden waarom je wegging. Lars-Gunnar even gebeld of hij weer de verwarming wil checken. Hij gaat maandag kijken of ik alles goed heb gezet. Dan is het huis twee dagen onbewoond en afgekoeld en kan hij het goed inschatten. Ik schreef al eens eerder dat het een wat ingewikkelder verwarmingssyteem is wat dat betreft, niet alleen maar even de thermostaat op 12 graden zetten. We denken te overnachten in Flensburg in Duitsland, net over de grens met Denemarken. Morgenmiddag in Friesland en wat boodschappen in huis halen. Dan kunnen we dinsdag naar de Randstad, naar mijn moeder in Aalsmeer. Ik zie er erg tegenop hoe ik haar zal aantreffen. In ieder geval vermagerd, want ze wil haast niet meer eten en houdt de kaken stijf op elkaar. Maar hoogstwaarschijnlijk is het mis in haar buik. Ze ligt al een week of twee alleen nog maar in bed. Maar nu nog even een poosje doorkarren. Ga zo Peet aflossen, kunnen we lekker opschieten. Een prettige zondag voor jullie en ik hoop gauw weer wat te laten horen.

vrijdag 11 maart 2011

Aanstaand vertrek

We vertrekken definitief a.s. zaterdagochtend. Van alles gedaan, Peter zijn auto is gemaakt en staat nu in de garage, die blijft nu hier. Een paar mensen gedag gaan zeggen en de boel bijna aan kant. Ik wil jullie allemaal enorm bedanken voor de lieve reacties per telefoon, e-mail en via deze blog. Als ik eerdaags meer tijd heb en de situatie laat het toe zal ik iedereen persoonlijk iets laten horen. Voor nu weer even gedag

woensdag 9 maart 2011

Naar Nederland

Vandaag moest Peter zijn auto even naar de garage van Lennart in Flyn. Er moet een nieuwe dynamo in. Mijn auto is in september in de garage naast de gäststuga gezet. Daar stond hij nog mooi zomers schoon te zijn. Wel accu paar keer opgeladen, omdat een lege accu veel eerder bevriest. Nu vriest het in die garage nauwelijks. Zelfs bij -30 is het rond of net onder nul. Zonder verwarming. Dat gebouw wat je hierboven dus ziet (foto genomen vanaf de altan die aan onze slaapkamer grenst) is enorm goed geïsoleerd. Het is net als dit huis, het is zo aangenaam met een beetje warmte. Nu de temperaturen hier rond nul schommelen hoef ik de houtketel hier in huis maar 1x per dag een uurtje te branden, dan is het 24 uur 21 graden in huis. Dat doe ik dan 's avonds laat. Maar goed, ik moest dus mijn C3 uit de garage halen om Peter mee terug te kunnen nemen als we zijn auto weggebracht zouden hebben en ik was benieuwd of hij in 1x zou starten. En ja hoor, zonder problemen. Ik ben even naar het dorp gereden om hem een beetje aan te voelen. Er zitten Zweedse splinternieuwe winterbanden onder. De aller- allerbeste winterbanden die er te koop zijn hier zonder spijkers. Nou ja spijkers, meer metalen knobbeltjes zijn het. Dan hoeven we onderweg nergens banden te verwisselen (in Duitsland en Nederland mag je niet met spijkerbanden rijden). De E45 hier is helemaal schoon maar de weg naar Flyn was erg vervelend rijden. Schone delen, ijsdelen, smeltende delen. Heel vervelend. We gaan met mijn auto naar Nederland, dat was de bedoeling al. Maar vanmorgen kon ik nog niet weten dat hij die garage niet meer in hoeft, maar dat die van Peter er al in kan als hij gemaakt is. Ik heb n.l. weer naar het verpleeghuis gebeld. Wilde nu toch die uitslag wel graag eens weten. De verplegende vrouw (een lieverd) wist het niet, maar de arts was toevallig beneden en ze zou het vragen. Ik zou het nog horen. Na de arts later gesproken te hebben, besloten we dat we komend weekend al naar Nederland rijden en niet over drie weken. Het gaat helemaal niet goed met mijn moeder. Dus hier nog e.e.a. regelen en doen en dan uiterlijk zaterdagochtend rijden. Daarom lieve mensen; ik weet echt niet wanneer en hoe vaak ik op deze blog zal schrijven de komende tijd. Ik hoop hierdoor niet al mijn trouwe lezers kwijt te raken, want ik kom ECHT terug, en ben ook niet helemaal weg hoor! En wat is een blog zonder lezers? Juist de wetenschap dat je blog gelezen wordt stimuleert je om te schrijven.
Maar nu trakteer ik jullie dan nog op de wandeling die ik gisterenmiddag met de hond deed. 's Morgens was het enorm zonnig, maar vaak betrekt het dan in de loop van de middag, zo ook gisteren. De foto is richting Hoting genomen, maar door de bomen zie je Hoting niet en zie je ons huis niet.

We waren het bos achter ons huis weer ingegaan, want dan kan je n.l. ook de berg helemaal op. Ik wilde graag eens rondkijken, want eenmaal boven kan je helemaal rondkijken. Het scooterpad liep heerlijk, in tegenstelling tot vorig jaar, toen zakte ik veel te ver weg.

Deze berg is van zijn bomen ontdaan, ik schat een jaar of tien geleden.

Hier komen we uit ons bos en Rush heeft even lopen snuffelen. Als ze dan ziet dat ik al verder gelopen ben komt ze aangestormd.


De enorme afdrukken van een eland.

Zo ziet het er nu uit, nadat het bos is herplant. Zoals Christien laatst ook al schreef, duurt het generaties lang eer het weer een volwassen bos is.

Ergens anders de berg afgekomen en nu weer bijna thuis via de weg die van Flyn komt. Dit is de schuur van Åke en Wiveka. Ik vind hem karakteristiek. Åke komt donderdag koffie drinken, hij is afgelopen weekend aangekomen en blijft tot de 23e. Wiveka is in Åkersberga gebleven en werkt gewoon.
Nou dit was het even. Het wordt een nare tijd vrees ik en ik zou zeggen ik hoop tot gauw. Ik vind het ook leuk van jullie te horen. Lieve groeten van mij

maandag 7 maart 2011

Toch maar niet naar ......

Trappstegforsen.......

We willen er eigenlijk alweer een poosje naartoe. We willen hem graag 's winters zien. Afgelopen zomer bezochten we Trappstegforsen ook al twee keer, hier dus nog eens. Maar toen we zondag zouden gaan, vroegen we ons af of we het wel zouden doen. Het is een lange rit, die er qua landschap bijna hetzelfde uitziet als de rit naar Borgafjäll, waar we een week of twee geleden waren. Het heeft zoveel gedooid dat het echte mooie er wel af zal zijn. Daarbij komt dat het voor Peter op veel plaatsen door dooien en opvriezen niet gemakkelijk loopt, of het kan helemaal niet. Dus maar afgelast en lekker andere leuke dingen gedaan hier thuis. Het komt nog wel een keer. Op internet kan ik geen foto vinden van Trappstegforsen in de winter. Jammer. Ik houd me aanbevolen. Wel vond ik al snuffelend op het net o.a. onderstaande foto's. Gewoon even opgeslagen omdat ze zo mooi zijn. Zo zijn er nog duizenden en duizenden natuurlijk. Dus klik klik, het is echt de moeite ze even in het groot te zien. Ze komen uit dit gebied.



Zeg nou zelf, mooi toch?!!

zondag 6 maart 2011

Pijltjes


Klik klik op de afbeelding om de tekst goed te kunnen lezen. Dit rijmpje komt uit het kinderboekje "Jij bent de liefste", dat ik onlangs van Willy kreeg toegestuurd uit Nederland! Prettige zondag!

zaterdag 5 maart 2011

Dik en rond

Wat nu, heb je een verkeerde foto geupload? We zitten nu toch in de winter? Ja, ik wil even laten zien dat er allemaal opgestapelde keien langs de oprit liggen. Die zie je nu n.l. niet. Achter en tussen deze keien wiemelt het altijd van leven. Qua iets grotere dieren, zijn dit padden en muizen. Nee, nee, ik ben niet bang van muizen en ook niet van padden. Ik heb afgelopen zomer heel wat padden, die midden op de weg liepen bij schemer (als ik de hond nog even uitliet) in de kant gezet. Ik heb er n.l. ook wel platgereden gezien. Muizen ben ik ook niet bang van, het werkt altijd een beetje op mijn lachspieren als vrouwen gaan gillen om een muis. Die muis is heel wat banger van jou, wat kan dat beestje je nu doen? Maar goed. Ik ben er dus van overtuigd dat er padden overwinteren achter de keien, met een lekkere sneeuwdeken eroverheen. Wat ik zeker weet is dat er muizen huizen.

Het vogelhuis staat zo'n beetje tegenover de voordeur. Zie je al die gaten onder het vogelhuis in de sneeuw? Dat zijn muizengangen. Langs de oprit zitten ook gaten. Laatst had ik voor één zo'n gat langs de oprit wat voer neergelegd, en ja hoor, allemaal weg en keuteltjes als dank :-)

Ze komen als de vogels weg zijn en het schemerig wordt. We zagen er zelfs drie tegelijk heen er weer hollen en maar eten. Dik en rond zijn ze, pakken wat je pakken kan, eten tot je ploft, want morgen is er misschien wel niets. Wat heel erg opvalt aan deze muizen is dat de staartjes maar een centimeter of 2 à 3 zijn. Zou de natuur dit automatisch aangepast hebben i.v.m. kans op bevriezing als de muizen staarten als Hollandse muizen zouden hebben? Op het ogenblik, zo net na middernacht, kunnen ze maar beter in hun schuilplaatsen blijven in ieder geval. Niet eens zozeer voor de vos die hier rondloopt, maar het is onprettig weer. Zolang we hier 's winters zijn hebben we nog geen harde wind gehad. Het is nu toch zeker windkracht acht bij -2 graden. Het heeft erg gedooid de laatste dagen, dus het is nu uitkijken geblazen. Peter kan maar beter niet naar buiten en ik heb een soort van spikes onder mijn schoenen gedaan, anders kan ik niet eens bij de auto komen omdat ik een heuveltje op moet dan. Je koopt deze spikes, die je zo om je schoenen doet, bij bijv. nagenoeg ieder benzinestation hier. Een uitkomst, ik ben blij dat ik ze al had. Voor Peter hebben we ze trouwens ook wel in huis, maar toch is het voor hem te lastig denk ik. We zullen zien morgenochtend. Mooi weekend allemaal!



woensdag 2 maart 2011

Takdropp

Hier heeft Clas al veel sneeuw weggewerkt...
Hij deponeert het net voorbij de garage hogerop.




De tijd kwam, de tijd van het druipen! Gisteren was het stralend zonnig en een aantal graden boven nul, vandaag ook, maar vanmiddag minder zonnig. Het is prachtig en in de lucht kun je de lente voelen en de vogels zingen dat het een lieve lust is. Het druipt en het druipt van de daken. Af en toe valt er een gigantisch pak sneeuw ergens van een dak hier. We verwachtten eigenlijk al een dag of twee dat het van de gäststuga af zou komen. Daar lag de sneeuw van de hele winter nog op. Door de dooi van een paar weken geleden, was het ook erg in elkaar geklonken en er was nog wat sneeuw weer bovenop gekomen. Een zwaar pak sneeuw. Nou, dat zou me wat worden als dat naar beneden zou komen, waar laten we het? Omdat het zulk mooi weer was had ik de deur van de stuga open gezet, zodat er lekker wat zon en frisse lucht in kwam. Peter en ik waren in huis samen druk bezig met de aanpassingen voor de nieuwe druk van het lesboek. Toen ik zo'n anderhalf uur na het open zetten van de deur van de stuga naar buiten keek, zag ik dat het pak sneeuw eraf gegleden was. Oh jee, hoe kom ik nu bij de voordeur daar? Het leek dat ik er nog wel kon komen als ik onder het overhangende dak langs de muur liep. "Maak je er maar niet druk om." zei Peter. Morgen gaan we wel kruien. Hij scheppen, ik kruien. Eerst maar even een pauze met een bakkie koffie. Wel, wat horen we nu? Ik liep naar het raam en daar was Clas met de tractor. Hij begon de sneeuw te ruimen. Ook hij heeft het aan zien komen natuurlijk en zag in ene een zwart i.p.v. een wit dak in de verte vanuit zijn keukenraam. Ik schoot er gewoon vol van. De tranen liepen over mijn gezicht. Nou ja zeg, maar ik kon er niet over uit, over deze enorm lieve man. Peet zei dat ik wel even naar hem toe kon gaan, en dat deed ik dan ook. Omdat ik al wat meer Zweedse woorden ken, kan ik nu enigszins gebrekkig met hem praten. Je ziet hem daarvan genieten.

Lichtgeraakt was ik dus wel. Ja, je leest op het ogenblik op veel blogs over voorjaarsmoeheid, winterdepressies, sterk verlangen naar voorjaar en zo. Maar ik heb nooit zo'n last van depressiviteit door een seizoen of zo. Ik besefte me dat het komt omdat het me dwars zit dat het niet lekker gaat met mijn moeder. Ze hebben vorige week bloed bij haar afgenomen omdat ze zo enorm bleek ziet. Ze willen ook ontlasting op kweek gaan zetten. Ze is begin februari weer gevallen en vorige week hebben ze foto's gemaakt in het ziekenhuis. Er zit een scheur in het bot, ze doen er verder niets aan. Ze krijgt een pijnstiller d.m.v. een pleister. Er zijn nog geen uitslagen bekend. Vanmorgen nog gebeld omdat het bloed al een week geleden is afgenomen, maar nee, niets bekend. Eind maart staat gepland als vertrektijd hier. Dan gaan we twee maanden naar Nederland. Tenzij... mijn moeder hard achteruit gaat, dan gaan we natuurlijk eerder. Dit schreef ik afgelopen namiddag. Inmiddels is het middernacht geweest, is het +3 graden, regent en waait het. Toch wel windkracht 7 denk ik. Beetje moeilijk te schatten, nu hoor ik duizenden dennen ruisen, dat is toch anders dan de knotwilgen in Noord-Holland, alhoewel het weer nu wel Hollands lijkt. Daarom is 7 Bft (ZW) een schatting met de natte vinger in de lucht :-)

dinsdag 1 maart 2011

Bellvik en de bosbouw

Bellvik is het oudste dorp in Dorotea Kommun. Vik betekent baai. Bellvik ontstond toen in 1724 de eerste kolonist er een vaste verblijfplaats bouwde. Het was Mats Johanssen, die de eerste 20 jaar de enige bewoner was. Hieronder zie je de restanten van dit eerste huis in Bellvik uit 1724. Bijna 300 jaar oud. Hieraan is dus goed te zien dat een houten huis hier bijna niet rot en je hier alleen maar hoeft te verven voor het mooie, niet zozeer voor het behoud. De helft van het jaar staat je huis natuurlijk ook geconserveerd in de diepvries :-).



Maar nu weer verder over Bellvik... In 1834 verscheen een kaart met een plattegrond van het dorp. Later groeide het uit tot een dorpje dat in een lintbebouwing langs het Bellviksjön ligt. Bellvik was een zeer levendig dorp. Er waren twee winkels, een school, postkantoor en een café. Vandaag de dag zijn de sporen hiervan weggevaagd, want het dorp loopt langzaam leeg. Bellvik ligt hier vlakbij, het is maar een voorbeeld. Hoe komt het dat sommige dorpen hier zijn leeggelopen in de loop van de laatste pakweg 50 jaar? Het antwoord ligt in de bosbouw. Vroeger werd alles met de hand gedaan, de bomen omgehaald met een zaag en bijl. Er waren heel wat mensen voor nodig om een stuk bos om te halen.

Deze foto is uit 1924.



Zoals op deze drie foto's is te zien, werd het hout met paard en slee vervoerd, omdat men dit werk meestal 's winters deed. Men deed dat meestal 's winters om diverse redenen. Ten eerste was het seizoensarbeid en hadden de meeste arbeiders zelf een boerderijtje. Die wilden in het voorjaar vrij zijn om te zaaien en/of het land te bewerken. Het had ook voordelen omdat men de boomstammen op het ijs kon verzamelen, zodat het in het voorjaar met het smeltende water meegevoerd kon worden. De rivieren hadden dan de hoogste waterstand, er was immers nog helemaal geen sprake van dammen en electriciteitscentrales. Op het ijs werden er dan vaak een soort vlotten van de boomstammen gemaakt. Vaak dreven ze zelf hun weg, maar later kwamen er ook bootjes en later stoombootjes om de vlotten naar gunstiger plaatsen te brengen alvorens ze echt de rivier af te laten zakken.








Er werd ook veel hout los de rivieren afgestuurd. Dat bleef wel eens steken op bepaalde plaatsen, daar was dus ook weer mankracht nodig. Erg gevaarlijk werk, vaak in kolkende watermassa's, waar de ongelukken niet uitbleven. Kortom de bosbouw was vroeger zeer arbeidsintensief en gevaarlijk werk.










Vanaf ongeveer 1960 begon de vrachtwagen het vervoer van de boomstammen langzaam over te nemen en stopte men met het vervoeren ervan over de rivieren. De rivieren voerden het hout stroomafwaarts richting Botnische Golf, in ons geval naar Sundsvall, waar veel houtverwerkende industrie is. De vrachtwagens brengen het hout naar de stations, ook hier in Hoting, daar schreef ik al eens over. Dagelijks vertrekken hier treinen naar Sundsvall, ellenlange treinen...



Ik heb er wel eens bij staan kijken in Gafsele, bij zo'n machine. Hij pakt de boom, zaagt hem af, kantelt hem en dan gaat de boom "roetsj" van de ene naar de andere kant en zijn al zijn takken eraf. Ik denk dat het voor één boom in ca. 10 tot 20 seconden is gebeurd. Daarom liepen die dorpen leeg, iedereen werkeloos en de boerderij bracht niet genoeg op om van te leven. Nog steeds vertrekken jongelui vaak naar de grote steden om te studeren, vaak komen ze dan niet meer terug, want ze zoeken daar werk en vinden daar een partner. Het valt me wel op dat ze na pensionering heel vaak terug komen naar hun roots. Het blijft toch altijd trekken hier weer terug te komen.